lief dagboek.
DE BUNKER!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Mijn verhaal begint,
De eerste opname in het erasmus mc op de afdeling nucleaire geneeskunde,op donderdag 26 augustus had heel wat voeten in aarde.
Gaat het nu wel of niet door,het ging gelukkig wel door.
Om drie uur een infuus naald en een mega vragen lijst invullen,kunt u een zware tas of koffer sjouwen,lachen toch ik til dames van 130 kilo van de vloer,dat heb ik maar niet opgeschreven maar ja dat kan ik.
Ben je misselijk,heb je diarree,ben je moe ,heb je opvliegers,moet je rustten nou eigenlijk weet ik het niet meer het waren drie kantjes vol.
In de wachtkamer kwamen twee heren ,begonnen ook zo'n lijst intevullen,twee lotgenoten dus dacht ik en verder niemand.
Om half vier werden wij naar de kelder gevoerd(de bunker),mijn vader liep gezellig mee,het is een kleine afdeling met vijf kamers ,heel modern maar wel steriel ,drie toiletten en douches een gezamelijke keuken met van alles en nog wat te versnaperen,zelf thee en koffie zetten je kon bouillion maken een beschuitje smeren,melk en karnemelk stond er heel keurig.
Ik kreeg een kamer alleen en had gelijk aanspraak met de twee heren,later bleken er nog drie heren en een dame te zijn gekomen.
De dame kwam uit Amerika en had de luthetium meegebracht(HA HA HA HA) ,we hadden allemaal een ding gemeen ,we hadden carcinoid met uitzaaiingen de een erger dan de ander.
Om zes uur kwamen er twee artsen met een verpleegkundige die alle infusen gingen aanhangen eerst een goedje van aminozuren om alle organen te beschermen en een goedje tegen de misselijkheid.
Om half acht ging de luthetium eraan die moest een half uur inlopen en moest je verplicht op bed liggen ,daarna mocht je gaan lopen en dat deed je ook want je moest heel veel plassen,veel drinken en weer plassen en zo ging dat de hele avond door tot half twaalf toen begon het alarm van mijn infuuspomp ,de boel werd afgekoppelt en kon je gaan slapen.
Maar het advies was ook veel drinken,maar ja om nou de hele nacht mijn bed uittemoeten om te plassen vond ik ook niet zo'n goed idee.
Ik ben toen mijn blog gaan schrijven met hulp want het @teken lukte niet er bleek iets met het toetsenbord niet goed ingestelt te zijn.
Toen ik nog even tv lag te kijken kwamen er gezellig twee heren bij zitten en hebben we tot een uur gekletst.
Toen proberen te slapen................dat ging niet ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen ,om 7.00uur opgestaan als een zombie de douche in en daarna koffie en thee gezet om met z'n drieen te ontbijten,want de rest at niet of op de kamer.
Om 8.30uur werden we met z'n vieren opgehaalt om een scan te maken,gewoon over de gangen ,door het gebouw heen wandelend,de lift in met een voor ons vreemde mw."straling"wat nou gevaar..................
Om 9.45 uklaar en terug naar de afdeling,je tijd een beetje verdoen met kletsen.sommige deden een dutje maar mijn hoofd maakt over uren en de telefoon die ging en bleef gaan,heel gezellig,eerlijk is eerlijk.
Om 11.30 u een gesprek met de arts,voor al je vragen,je kreeg van haar een foto van de scans,daarop kun je zien hoe de radio activiteit is gekoppelt aan de tumoren.
En een formulier met de bloedwaardes al met al het is een hele indrukwekkende periode in mijn leven waar ik in gegaan ben met veel verhalen van mede patienten die mij raken.
Er was een man die mij herkende van mijn blog,ben jij dat die een blog schrijft vroeg hij gisteren?
En later zijn een paar andere heren nog even mijn blog gaan opzoeken en vonden het erg indrukwekkend.
Wat een verhaal zeiden ze,maar zo hebben we alle zeven zo ons eigen verhaal.
Maar wat mij opviel is wel dat de positieviteit het aller belangrijkste is bij ons allemaal en dat we het voor onze partners erg vinden maar voor onze kinderen vele male verdrietiger dat zij al zo jong met deze ziekte geconfronteerd worden.
Lief dagboek ik ga het van de week wat rustig aan doen en hopelijk valt het allemaal mee,dat moet de tijd uitwijzen.
Ik sla mijn ogen op naar de bergen,vanwaar komt mijn hulp?
Mijn hulp komt van de Heer die hemel en aarde gemaakt heeft.
Liefs Marianne
4 opmerkingen:
Nou meis het is weer een heel verhaal met heel veel indrukken en verwerkingen.Een zware tijd voor jou, je man en je kids. Wij hopen dat de therapie goed zijn werk doet en dat je nog heel veel jaartjes bij je gezinnetje kan zijn. Zoals je wel weet zullen wij jullie blijven steunen d.m.v gebed.Heel veel liefs van Arie, Marianne en de kids
wat een verhaal meisje, wel fijn dat je met je andere lotgenoten zo goed hebt kunnen praten.de eerste sessie zit er op.zoals iedereen leef ik met je mee,gisteren en vandaag geen moment uit m'n gedachten!
rustig aan verder en een lieve groet van leny
Lieve Marianne,
Gelukkig de eerste behandeling achter de rug en - naast dat het allemaal erg zwaar is - wel fijn dat je die dagen niet helemaal alleen was, dat dacht ik eigenlijk, maar dat je je zorgen met anderen kon delen die dan ook nog weten waar je het over hebt.
Ik hoop van harte dat je de behandelingen niet voor niets hoeft te ondergaan, maar dat die ook het gewenste effect mogen hebben. Doe het de komende tijd rustig aan en probeer in ieder geval wat slaap in te halen.
Wat een zegen dat je je geloof hebt en daar de zo nodige kracht uit kunt putten. Zoals je weet leven er heel veel met jou en je familie mee. Heel veel sterkte toegewenst!
Groeten,
Riny
Hoi Marianne,
Heel indrukwekkende om te lezen allemaal. Heel knap zoals je het aan het allemaal opschrijft en dat een ieder het kan lezen.
Ja inderdaad, hoofd omhoog en bouwen op hem. Dat je moed steun en vertrouwen mag blijven houden wens ik je van harte toe.
Ook voor Mart en de boy's en Vera dikke knuffel allemaal.
Lia
Een reactie posten