Lief dagboek.
Het einde van" afstand" nemen is na deze dag voorbij.
Wat zal er geknuffelt gaan worden zeg,daar vertel ik verder maar niets over.............
Het is meegevallen wat betreft me ziek of rot of weet ik wat voelen ,wel ben ik erg moe geweest maar dat gaat best aardig al.
Het ergste voor mij was de afstand,het voor mekaar weglopen,alleen boven zitten,niet gezellig Veer naar school kunnen brengen maar we hebben het met z'n vijven doorstaan.
Ik heb gehuilt en mij zelf moeten troosten er was geen arm om mij heen dat voelde leeg maar aan de overkant stond een man net zo goed in tranen zonder een arm om hem heen en daarnaast stonden drie kinderen ,ieder met hun eigen verdriet.
De eerste kuur hebben wij goed doorstaan op naar de tweede,we weten nu wat ons te wachten staat en gaan er weer voor.
Vandaag heb ik mijn sandostatine injectie gehad ,een keer voor de volgende kuur en vanaf morgen ga ik werken!!!!!!!!!!!!!
Ik hoor iedereen denken maar mijn hoofd heeft ontspanning nodig,lekker naar de"mensjes"die mij nodig hebben waar ik positieve energie op kan doen,en ik zal luisteren naar mijn lichaam, ik probeer het .
26 september moet ik weer voor controle naar het ziekenhuis ,bloed prikken,urine nakijken en een algemeen onderzoek ,dan hoor ik misschien wanneer de volgende kuur is.
Heer,
U weet dat ik U liefheb
U doet alles bijdragen ten goede
Kom mij te hulp.
Liefs Marianne
