vrijdag 11 juni 2010.

Lief dagboek.

Lekker een weekend er tussen uitgeweest naar Vlierden met de Fam. Roos,we hadden prachtig weer.

Onze gedachten konden we even op een laag pitje zetten al kwamen er soms toch vragen boven borrelen over hoe de behandeling er uit gaat zien,de gevolgen en wat nog meer.

Maar de kinderen wilde ik in alle rust alleen maar laten genieten,nadat Vera vorige week een huilbui had waarin ze aangaf heel bang te zijn dat ik (toch snel) dood ga ,was dit weekend een kado om even nergens aan te denken maar vooral te genieten van de zon,het was geweldig.

We waren met z'n elven de familie breid uit,het hele weekend buiten van s'morgens tot s'nachts met heerlijk kampvuur met z'n allen hout sprokkelen in het bos ,zingen en lachen.

Ik voelde mij dat weekend weer vol energie stromen nadat ik de week voorafgaand geestelijk in een diep dal verkeerde,moe was ik van het vele uitleggen aan iedereen,de onbegrepenheid in Sonneburgh,waar ik blijkbaar mijn verhaal niet (mag) kan delen ,het wordt gezien als zware belasting voor mijn collega's ,NEE voor mij is het een appeltje eitje.......................waanzinnig verdrietig ben ik hierover,mijn werk dus ook mijn collega's zijn heel belangrijk voor mij,maar ik moet nu in gaan zien wat is eigenlijk belangrijk!!!!!!!!!!!!!!!!!

Afgelopen week kwam bij mij het verdriet eruit zowel thuis als op het werk zaten de tranen heel hoog,zomaar een arm om mij heen was al genoeg om te gaan.....maar ook daarna kwam de vechtlust weer boven,kom op Marian je kan het hoe dan ook,maar de stress was er ,mijn keel wordt zo af en toe dicht gesnoerd mijn spieren in mijn nek zijn verkrampt ,maar ook is daar de lach ,hoe gaat het ...............op dit moment zeg ik soms tegen mensen die het vragen SLECHT!!!!!

Niet zozeer lichamelijk maar geestelijk is deze weg heel zwaar,mijn kinderen wanhopig zien,boos met hoofdpijn klachten,verdrietig maar ook de angst bij Mart waar eindigt dit en hoever kunnen wij dit dragen,een ding weten wij ,dit kunnen wij niet alleen met de kracht van God gaan wij deze weg al ben ik deze week boos op Hem waarom moet het zo gaan .................welk doel heeft dit???

Wij zongen vroeger in het jeugdkoor De weg is moeilijk en zwaar....................mij toen nooit gerealiseerd dat dat op dit moment ook daad werkelijk zo is ,heel zwaar,maar ook nu zal ik de kracht gaan krijgen om die weg te gaan.

Ik ben op dit moment bezig voor mijn werk een uitleg te maken wat de behandeling inhoud,en aan welke maatregelen er moet worden gehouden,dit leesverslag leg ik neer voor mijn collega's die geinterresseerd zijn of belangstellend voor de rest hoop ik gewoon te kunnen blijven werken als ik me verder goed voel.

We hopen van de week feest te vieren de vlag buiten te hangen met tas,dat laat ik van de week weten,lief dagboek tot ziens.