Na een roerige week vol verdriet,en het waarom staat er weer een nieuwe week voor de deur met in gedachte de naderende onderzoeken.
Het is allemaal erg verwarrend,in de wetenschap dat de uitzaaiingen gegroeid zijn voel ik mij in de kracht van mijn leven!!!!!!
Het zet je leven weer op de kop,maar we gaan door ,heel makkelijk gezegt maar het moet.
Woensdag moet ik naar het ziekenhuis(volgende week) voor het toedienen van de nucleaire injectie en het laxeer middel ophalen en donderdag ga ik 4 uur de scan in.
Dat wordt weer afzien ,lichamelijk maar ook geestelijk .
En eventueel als ze donderdag niet genoeg plaatjes hebben moet ik vrijdag terug of maandag,vrijdag is koninginnedag dus dat moet ik nog horen.
Ik zie er weer tegen op en worstel met heel veel vragen,wat staat mij te wachten die onzekerheid je wordt er gek van.
Ik wilde het de kinderen besparen en had gehoopt op nog een paar onbezorgde jaren maar het tegendeel is hier,midden in de examen tijd slaat het noodlot voor de tweede keer toe het maakt me boos.
De eerste dagen dat ik het wist heb ik het heel ver weggestopt,was ik gewoon aan het werk,en kon ik steun bieden maar nu zit ik zelf midden in het gevoel van machteloosheid maar vooral verdriet.
Ik zoek veel op internet naar de behandeling die ik eventueel moet ondergaan,maar ben bang en weet eigenlijk niet of ik dat wel aankan ,en of ik dat wel wil............
Mijn vraag aan de internist was wordt ik er ziek van ,of kaal wel nee geen bijwerkingen valt alles mee en als ik de sites lees plukken haar verliezen de mensen nee worden niet kaal maar hier en daar een pluk haar op mijn hoofd is straks ook een triest gezicht toch, en sommige werden ook behoorlijk misselijk.
Misschien is het niet goed om hier nu al over in te gaan zitten en te lezen maar een mens wil van te voren weten wat er allemaal gaat gebeuren,maar voordat dit allemaal zover is moet er nog een beenmergpunctie gedaan worden ook zoiets........doodeng en iets met de nieren!!!! geen idee wat?
Na deze scans hoor ik 20 mei wat er verder moet gebeuren dus nog heel wat slapeloze nachten.
De kinderen vatten het ieder op zijn eigen manier op ,Jasper is gestresst snel aangebrand als er iets wordt gezegt,Bob is gelaten zit voor zijn eind examen ,lacht.......Veer is denk ik bang zij hangt aan Mart ,trekt haar eigen plan belt vriendinnen en gaat op pad.
Mart en ik kijken mekaar aan en dat zegt genoeg,zijn bang voor wat er komen gaat en voor de rest merk ik voor het eerst dat er mensen zijn die mij ontlopen,niet weten wat ze moeten zeggen maar ik begrijp dat goed ik blijf geloven in mijn leven en lach maar mijn verdriet zit heel hoog.
Ik hoop dat wat er ook mag gaan gebeuren God heel dicht bij mij mag zijn,maar ook bij mijn gezin die het op dit moment nog wel zwaarder hebben dan ik zelf.
Zondag in de kerk hadden we een prachtige jeugddienst en daar zongen we het volgende lied:
Je hoeft niet bang te zijn,
al gaat de storm tekeer,
leg maar gewoon je hand
in die van onze Heer.
Je hoeft niet bang te zijn,
als oorlog komt of pijn.
De Heer zal als een muur
rondom je leven zijn.
Je hoeft niet bang te zijn,
al gaan de lichten uit,
God is er en Hij blijft,
als jij je ogen sluit.
Er komt een onzekere tijd maar we gaan door,ondanks dit zit het leven nog vol mooie zaken om voor te vechten.
De foto die ik erop gezet heb vandaag is van Jap die de marathon van Rotterdam liep in 4uur 18 min. en dat voor de eerste keer apetrots zijn we op die kanjer die het ook even niet makkelijk heeft.
Lief dagboek ik schrijf gauw weer. liefs Marianne
