Lief dagboek.Ik ben vandaag in een zeer ernstige dip verwikkeld,met mezelf hoe ik mij telkens voel hoe mijn leven eruit ziet een gevecht met mijzelf waar ik niet inverwikkeld wil raken,ik wil blijven lachen en niet treuren niet achterom kijken maar vooruit!!!!!!!!!
Dat probeer ik ook,ik doe ook alles maar die moeheid is zo'n groot struikelblok dat het mij verstikt in een web waar ik naar mijn gevoel even niet meer uit komt.
Ik zou wel willen gooien met van alles en nog wat,willen schelden en tieren maar heeft dat zin ,neeeeeeeeeeee!
Ik had vandaag duizend en een dingen in mijn hoofd om te gaan doen maar een enkel iets heb ik gedaan,zelfs lezen had ik geen zin in.
Vanmorgen nog even met Sonneburgh kontakt gehad,ik was van plan om vanavond te gaan klussen dat geeft ook weer wat afleiding maar werd afgeraden i.v.m.een buikgriep die daar rond vliegt de helft van het personeel is besmet en het merendeel van de bewoners ook dus is het in mijn situatie beter om thuis te blijven.
Jammer ,volgende week weer hopelijk dan voel ik mij ook weer wat gezelliger.
Ik ben ook zo'n vreselijke muts gisteren heb ik naar dat programma zitten kijken over mijn lijk!!!!!!!!!!!!!!! belachelijk dat ik daar naar kijk maar het greep mij zo ontzettend aan dat ik daar ook de hele dag over aan het nadenken ben ,ik vroeg op een gegeven moment aan Mart zie ik er nou ook zo uit aan sommige mensen zag je ook helemaal niet dat ze ziek waren ,nou die keek mij een beetje wazig aan zo van moet ik daar nu echt antwoord opgeven waar kijk je eigenlijk naar ...........Ik voelde mij ook daar in dat programma lopen met mijn eigen verhaal,de begrafenis al geregeld ,ziek,maar..............wat een klote verhaal ben ik aan het schrijven zeg,walchelijk gewoon gelukkig ben ik mij daar wel bewust van.
Morgen weer vrolijk opstaan vol goede moed kom op zeg,morgen alle drie de kinderen weer naar school ,het gewone leven oppakken dat moet er gewoon gaan gebeuren.
HOOP.
Ik kan me niet een dag herinneren
Waarop ik niet blij was met het ochtendgloren.
Er zijn dagen geweest
waarop ik wist dat het zwaar zou worden,
maar ik ben nooit teruggedeinsd voor de dag.
door:Gloria Gaither.
Toepasselijk voor mij zo voelt het vaak nooit meer mij zelf zo voelen van op en top fitheid er is altijd wel wat.
Maar iedere dag ben ik er weer voor gegaan hoe dan ook.
Maar de moeheid is het grootste stuikelblok,want over je grenzen van moeheid heen gaan lukt dus niet.
Dat is wel een punt wat ik mee neem naar het eerst volgende ziekenhuis bezoek want ondanks de injecties blijft dat toch bestaan.
Ik moet 3 en 4 maart laxeren en 2 maal 24 uurs urine opvangen dat worden gezellige dagen, 5 maart krijg ik dan een nucleaire injectie ,6 en 7 maart ga ik weer door de octreotide scan die duren 3 a'4uur evt.10 en 11 maart beschikbaar blijven voor vervolg scans ,FEESIEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dus dat worden weer extra pakken toiletpapier aanschaffen wat verzachtende billenzalf ,de kinderen hebben alweer lol erom gelukkig maar want ik schijn nogal herrie te maken op het toilet,het zal wel.
Dit wens ik mijzelf:
Ik wens je wat licht
in momenten van zorgen
ik wens je wat hoop
en wat uitzicht op morgen
ik wens je wat zachtheid
als woorden te hard zijn
wat vreugde en vrede
als gedachten te zwart zijn
ik wens je Gods zegen
over de komende jaren
dat Hij je steeds in zijn liefde mag blijven
bewaren.
Senske de Moes.
Lief dagboek tot ziens,liefs Marianne.
