Lief dagboek.Vandaag het 180ste bericht ,na een dag van verdriet weer bij de pinken.
Vrijdag had ik het heel zwaar,de moeheid overheerste en de tranen zaten heel erg hoog,waarom.......dacht ik ,kan ik mij dan nooit meer die vrouw voelen die ik altijd geweest ben,nee zei een stem je bent alweer zover...............
Ja dat ben ik mij wel bewust maar tussen mijn oren zit nog zoveel meer wat ik allemaal nog moet doen,wat ik nog zo graag wil doen maar het lukt allemaal niet.
Donderdag ben ik twee uurtjes naar mijn werk geweest,maar dat is dus heel intensief,ik hoop ooit nog de draad optekunnen pakken maar begin er een zwaar hoofd intekrijgen.
Als ik er ben.ben ik er ook,maar kost heel veel energie en daarbij komt nog dat wij thuis ook de boel op z'n kop hebben daar wil ik ook mijn steentje aan bijdragen.
Vandaag hebben wij Jaspers kamer klaar gekregen,heel leuk geworden en nu aan Bobs kamer begonnen.
Jasper heeft de kleuren zwart /antraciet/licht grijs/ gekozen met een mooie laminaatvloer ,Bob heeft voor de kleur blauw gekozen maar dat moeten we nog helemaal een start mee maken.
Dus eigenlijk heb ik het mega druk en mag ik moe zijn maar toch valt het allemaal niet mee.
Vera heeft twee dagen op de bank gelegen,zij heeft een lelijke zeehondenblaf hoest ,en is licht in haar hoofd zij had geen koorts maar voelde zich niet fit.
Gelukkig ging het vandaag alweer beter met haar,zij had mij wel verrast van de week met haar berichtje naar mij toe heel lief en ontroerend .
Vrijdag was ik zo verdrietig dat zij haar armpjes om mij heen sloeg en zei lieve mama ik blijf heel dicht bij jouw hoor ,je hoeft niet verdrietig te zijn,ik hou heel veel van jouw!!!!!!!!!!!!!!
Dan gaan er zoveel gedachten door mijn koppie,en ben ik ook zo bang om haar niet groot te zien worden,die gedachten verban ik wel gauw maar toch..............
Ik las vandaag:
Deze zware tijden
hebben me meer
dan vroeger doen
inzien hoe onein-
dig rijk en mooi
het leven is en dat
veel dingen waar
je je zorgen om
maakt, totaal
onbelangrijk zijn.
Zo is het momenteel wel in Marts en mijn leven,genieten van de dag,de ene dag gaat beter dan de andere,vooral Mart heeft het erg zwaar,ik maak me zorgen om hem hij ziet er zeer vermoeid uit ,maar wij zijn een stevig stel en gaan door weer en wind,en na regen komt .......ZONNESCHIJN.
Onze relatie was altijd al stevig maar kan nu helemaal niet meer stuk,we hebben elkaar heel hard nodig.
Lieve Mart je weet ik hou heel veel van jouw en ondanks ons gezamelijk verdriet en soms ons alleen zijn voelen is er een die zijn armen om ons heen blijft slaan en dat is onze God daar moeten wij op blijven vertrouwen ook al is het allemaal heel moeilijk.
Lief dagboek ik ga weer sluiten met tranen over mijn wangen maar tot gauw,liefs Marianne.
