Ik heb lang niets van me laten horen omdat ik niet meer wist of ik moest vechten of ik kon vechten maar vooral of ik nog wilde vechten.
Ik heb drie bijna vier erg slechte maanden achter de rug met weer twee luthetium behandelingen ,weer afzien ,weer ziek zijn ,weer meer pijn ,weer vermoeider ,weer zakken tot het einde ..........
Een kaak ontsteking verder een fixe blaasontsteking verder weer opkrabbelend ,proberen toch weer vooruit te kijken .
Maar bang zo ontzettend bang voor de uitslag die ik in Januari ga krijgen .
De scan en de uitslag komen op 17 Januari.
Genieten van de fijne kerst periode ,ons huis weer gezellig met boom en lichtjes maar iedere keer bekruipt me een angstaanjagend gevoel ,wat krijgen we straks te horen.
Maar toch bedenk ik me dat de pijn verminderd de moeheid wat afneemt ik ben er nog en heb ook weer plezier in alles wat om mij heen gebeurd ,vooral mijn kinderen en de liefde van mijn leven .
Mijn grootste steun iedere dag is toch echt Joep mijn grote dieren vriend die alles feilloos aanvoelt ,mijn verdriet ,mijn angst .
Voor alle duidelijkheid ik heb dus behandeling 7 en 8 gehad dat zijn de laatste therapieen voor mij om de kanker weer even halt toe te roepen.
Ik wordt iedere week geinjecteerd en slik iedere dag medicijnen tegen de hevige diaree.
Ik functioneer redelijk nog, maar alles op eigen tempo ,ik moet s'morgens echt op gang komen .
Mijn loopje de dag beginnende met joep gaat heel rustig maar dat komt goed uit want Joep gaat zijn dertiende jaar in en hard lopen past daar niet meer bij.
Voor hem moet ik mijn bed uit naar buiten lopen wakker worden en de dag fris beginnen.
De laatste maanden ben ik huishoudelijk gezien heerlijk geholpen door onze grote vriend Arend hij was en hij is mijn grote steun en toeverlaat een luisterend oor mijn adviseur ,bij hem kan en mag ik mezelf zijn .....
De steun in mijn geloof is heel ver te zoeken ,ik ga naar de kerk fijn om te zingen ,fijn om mensen te ontmoeten maar God......God waar bent U.........
Mijn leven is al vele jaren een rollercoaster met ups en downs ,ik weet ik heb super jaren gehad genoten van het leven mijn geloof stond heel hoog maar nu de laatste jaren zijn heel zwaar zo zwaar dat ik me ondanks mijn groter wordende gezin mij heel vaak zo alleen voel .
Mijn gedachten vliegen alle kanten op tijdens dat het huis vol zit hoe kan God mij dit aandoen ,mijn geloof wankelt staat aan de afgrond .........
Maar ik hoor mijn vader zeggen lieverd God is geen God van ziekte en oorlog maar God is de God van liefde ......
Ik hoop dat mijn geloof weer in mijn hart terug komt en ik weet dat heel veel mensen voor ons blijven bidden omdat ik ook zo vaak al heb aangegeven niet meer te kunnen bidden .
Dank iedereen daarvoor........
Ik hoop in Januari met een positieve uitslag te komen ,voor nu iedereen die mij zo trouw lezen en steunen ,bidden ,kaartjes sturen,een bloemetje allemaal een mooi liefdevol maar vooral gezond 2019.
Liefs Marianne
