Lief dagboek,
Even een berichtje over het wel en wee aan het Slotboomplein.
Met mijn vader gaat het heeeeel ............langzaam wat vooruit al vind hij het lang zo snel niet gaan als hij zou willen.
Het is ook moeilijk,en goed te begrijpen ,de wil is er maar de uitvoering nog onmogelijk.
Geduld dat is het wat mensen moeten leren in zo'n situatie,daarom is afleiding het beste medicijn,gezellig een bezoekje of de telefoon en de zon speelt een grote rol in dit geheel,wat zou het lekker zijn even buiten in de tuin,wat vaker een rondje om het huis als het zonnetje schijnt.
Voor ons als kinderen is het ook heel moeilijk om onze vader zo te zien,de onmacht van het "nog niet kunnen",het wel willen,het onrustige,de kortademigheid,soms het uitspreken van angst komt dit ooit nog goed.
Maar we proberen positief te blijven.
Met mij gaat het goed als ik maar mijn rust pak waar mijn lichaam naar vraagt,en dat lukt op dit moment niet echt,vandaag om 12uur vertrokken naar Goes,Jasper moest daar zijn eind presentatie geven,fantastisch een 7 als eind opdracht.
Nog een paar weken en dan hangt hier aan het Slotboomplein de vlag uit en is Jasper een cios diploma rijker.
Ook vanavond voor Bob naar school,doorgaan zo,fantastisch,nog een paar weken en de vakantie staat voor de deur voor de kinderen maar ook voor ons een feestelijk jaar maar ook een jaar met veel zorgen.
Deze afgelopen week was het vijf jaar geleden dat ik geopereerd ben,vijf jaar leven met kanker,een eigenlijk zo normaal mogelijk leven leiden maar wel met veel vragen ,en hoe kijken wij naar de toekomst ..........
Dit jaar waren wij 25 jaar getrouwd,wij hebben drie fantastische kinderen en hebben nog veel plannen voor de komende jaren,ook wij zien dit leven positief,maar dit kunnen wij zeker niet alleen,onze Grote Baas helpt ons nog steeds hiermee.
Liefs Marianne
