Lief dagboek.De vakantie lijkt al weer ver achter ons te liggen,wat we nog hebben zijn de prachtige foto's herinneringen,met deze club hebben we een week opgetrokken met veel plezier.
De tranen zitten erg hoog waarschijnlijk omdat de vooruitzichten niet zo rooskleurig zijn de angst voor de onderzoeken of eigenlijk de uitslagen waar je dus weer 6 weken op moet wachten.
Gisteren heb ik voor mijzelf een mijlpaal bereikt ik heb mij namelijk BETER gemeld,mijn hart maakt een extra sprongetje als ik dit schrijf maar er is wel een maar................
Niet voor mij,ik ga ervoor maar in mijn naaste omgeving voel ik terughoudendheid,toch de angst mij te moeten verliezen sneller dan ..........ik vind het heel moeilijk om dit te schrijven.
Mijn werk is voor mij een therapie,positieve energie haal ik eruit,ik voel me daar heel goed bij,het is zwaar er zijn bepaalde handelingen die voor mij uitzonderlijk zwaar zijn ,dan voel ik de pijn in mijn darmen,mijn onderbuik en ben bang.
Waarom doe je dat dan wordt er zo makkelijk gezegt of gedacht maar ik wil niet constant met die rotziekte geconfronteerd worden (alhoewel dagelijks) moet ik toch soms op de rem.
Ik hoop dat ik nog heel veel jaren mee mag draaien ,in de avonddienst in deze conditie daar kan menig een nog wat van leren denk ik wel eens de liefde die ik geef en die ik ook terug krijg dat is prachtig.
Ik heb gisteren mijn rooster voor het komende jaar ingepland ,en vierde feest in mijn hoofd,ik hoop dat ook iedereen die bezorgt om mij is begrijpt dat dit echt is wat IK wil en niemand anders heeft mij dit opgedragen dat ik weer gewoon verder mag gaan met af en toe verdriet angst en bezorgdheid maar wie kent dat gevoel niet.
Wij gaan vrijdag avond feest vieren want mijn broertje viert feest voor zijn slagen en omdat hij 40 is geworden dat zal een groot spectakel gaan worden mijn broertje kennende.
Lief dagboek tot horens weer. liefs Marianne
