Een prachtige week Drenthe hebben wij erop zitten met herfstachtige temperaturen maar dat mocht de pret niet drukken.
Ik zat lekker in mijn vel kon genieten had weinig last van pijnen en heb werkelijk uren gewandeld.
Maar wij wisten toen we terug kwamen dat we onze (schoon) moeder moesten verhuizen dus binnen twee jaar weer een huis opruimen uitzoeken en inpakken.
Het vakantie gevoel was dus ook zo verdwenen helaas jammer want mijn extra energie had ik nodig voor mijn zesde luthetium behandeling die ik 18 augustus zou ondergaan.
Wij hebben het als gezin gered hard gewerkt en ondertussen ook nog op bezoek de was ophalen zorgen dat zij geen klagen had .
Dat laatste liet nog wel eens te wensen over dat ik wel eens zoiets had van heeeeee!!!!!!
Een stel vrienden heeft geholpen met haar nieuwe woning in te ruimen samen met Mart en Veer hebben we klus geklaard en toen was ik aan de beurt.
Woensdag morgen werd ik wakker met hevige buikpijn misselijk en voelde me ellendig vreselijk gewoon heel de dag op bed gelegen en maar rotter worden en maar denken morgen moet ik voor de behandeling.
De nacht niet geslapen en s'morgens het ziekenhuis gebeld wat ik moest doen ,heeft u koorts ik dacht het niet als het lukt toch maar proberen.
Uit bed overgevend de douche in in mijn kleding gestapt en hijgend en puffend naar het ziekenhuis.
Daar op bed geploft met een hartslag van 190 geen trek misselijk weten dat je nog rotter wordt.
Al met al ik heb het overleefd vrijdag kwam Mart mij ophalen ik ben mijn bed ingerold en kom er zo nu en dan uit .
Ik had toch koorts was echt heel ziek en was aan mezelf over geleverd aan een infuus standaard vast strompelend naar toilet vreselijk gewoon.
Wat mis je dan je man met een stevige arm om je heen en die zegt meisje het komt weer goed maar nee niemand helemaal niemand en waar is God in dit geheel laat hij Zijn meisje deze strijd alleen doen ...............nee dat weet ik maar toch voel ik me zo ziek en alleen ik denk aan mijn vader die zei altijd God is een God van liefde niet van dood.
Ik was heel dichtbij de dood maar toch was het ook deze keer nog niet mijn tijd vanaf gisteren krabbel ik weer wat op krijg weer wat trek in eten de buikpijn wordt minder ik slaap minder nu nog hopen dat de diaree op houdt .
Op 13 en 14 september moet ik voor controles.
De arts die vrijdag mij ontsloeg vertelde over de recente scan van die morgen dat er vanaf april geen tumor groei meer te zien is en geen nieuwe uitzaaiingen de bloedwaarden lever en nieren zijn goed de bloedplaatjes zijn in oorlog dat is goed ................maar niet voor mij want daar ben ik ook zo ziek van.
Hopelijk krabbel ik iedere dag weer wat op de visites voor deze week zijn allemaal afgezegd daar heb ik geen energie voor maar dat komt vast weer goed.
Liefs Marianne
