Maandag 18 februari 2013.

Lief dagboek, Jippie de uitslag is stabiel,positief geen klachten,geen opvliegers,geen pijn klachten wel vreselijk moe..........en soms vreselijk verdrietig. Maar een half jaar weg blijven dat dan weer wel. Ik heb bloedarmoede,en wat gaan we daar aan doen,even nog niets,toegeven aan de moeheid dat ga ik zeker weer doen. Het huis van mijn lieve vader is leeg,ik heb heel hard gewerkt,maar het voelt goed,het moest toch en ik kon het. Alles is door mijn handen gegaan,alle paperassen,alle cd's,alle foto's,het servies,zijn kleding,harken,bezems,schilderijen,kastjes en noem het verder maar op. Spullen op marktplaats en spullen naar de bazar,spullen onder verdeelt bij rein,en spullen verkast naar mijn huis,Rein en ik we hebben gelachen en gehuilt ieder deed het op zijn eigen idiote manier zelfs janken met een tompouche in je mond lukt hoor.............. En nu verwerken,het is goed ,geen benauwdheid meer.........maar het is heel stil om mij heen. Ik ga lekker twee dagen met mijn vriendin naar scheveningen,uitwaaien,uitrustten,bijkletsen,lachen en waarschijnlijk ook een traan laten. Wij hebben heel veel kaarten gekregen na het overlijden van mijn vader en een sprong eruit met het volgende gedicht. Je eigen vader blijft je vader zo eigen en zo vertrouwd Je wilt hem niet graag missen omdat je van hem houdt Maar eens dan komt de dag dat je hem moet laten gaan Je zegt dat het goed is maar in je ogen blinkt een traan. Liefs Marianne