Lief dagboek.
Gelukkig weer met foto's,Joep is geplukt dus is weer mooi voor de feestdagen ja ik weet niet of hij nog op stap gaat maar ik vind wel dat hij zo voor de dag kan komen hoor!!!!!!!!!!!!!
En de twee andere foto's is tijdens een gezellige workshop avond met een stel meiden ,we hebben een mooi kerststuk gemaakt.
Het werd uiteindelijk wel een natte kledder bende maar het resultaat mag er wezen.
Zoals ik heb geschreven ben ik maandag twee uur wezen klussen maar daar voel ik de naweeen wel weer van ja of het daar van is vraag ik mij wel af want ik ben zo ontzettend moe dat je er gewoon wanhopig van wordt.
Ik heb de bijsluiter zitten lezen van de sandostatine injecties maar daar staat geen extreme moeheid bij dus ik weet het dan ook niet.
Ik zal blij zijn als de kinderen vakantie krijgen dan kan ik s'morgens ook wat langer blijven liggen.
Ik merk wel dat iedereen en alles in kerstsferen leven maar mijn gedachten blijven een beetje hangen en stil staan vaak denk ik wat er de afgelopen periode de revue is gepasseerd en hoe ik daar in ben verander.
Toch heb ik zo goed en zo kwaad als het ging de draad weer opgepakt,gelachen en gehuild maar op dit moment voelt het heel erg zwaar.
Met Mart en de jongens gaat het wel maar ik merk aan Veer dat ze er soms helemaal de balen van heeft en zich dan tegen mij verzet.
Dan mag ze zogenaamd niks is dan boos en nukkig terwijl ik met haar de meeste tijd in beweging ben maar naar school en van school halen telt natuurlijk niet mee.
Maar daar ben ik wel een dag mee bezig.
Verder mogen er altijd vriendinnen blijven spelen en eten dat mocht vandaag ook maar niet blijven eten nou daar waren de dames het dus niet mee eens ,ik heb mw. even gezegd hoe ik er over dacht en dan krijg ik weer honderd kusjes en is ze weer mijn kleine prinsesje.
Ik had vanmiddag mijn vriendin aan de telefoon ik was in tranen zag het allemaal niet meer zitten maar ze gaf mij weer moed ,luisterde huilde van binnen mee dat voelde ik ,ik kreeg gisteren van haar ook zo'n mooie kaart zo weloverwogen uitgezocht met zoveel liefde geschreven maar ook met nog zoveel zorgen om ons dat geeft mij toch weer de kracht om verder te gaan,hoewel ik op dit moment als een mol wil vertrekken en voorlopig niet boven het zand uit wil komen.
Het is allemaal zo goed bedoeld van meid kop op en je ben al weer zover maar als de moeheid je leven bepaald de ziekte er dik boven op ligt dan heb ik daar nu op dit moment behoorlijk de balen van.
Ik ga zo heel vroeg naar bed kijken of ik wat bij kan tanken en morgen met frisse zin er tegen aan.
Lief dagboek tot ziens Marianne.
