Lief dagboek.Even weer mijn frustatie opschrijven van het afgelopen ziekenhuis bezoek.
Maandag 19 oktober 11.15 uur de ct-scan,half uur van te voren aanwezig zijn en Nuchter!!!!!!!
Dat is al niks voor mij eerst eten dan de deur uit,maar oke dat hoort erbij,Vera ging voor het eerst met mij,zij keek haar ogen uit.
Alles ging keurig op tijd,halve liter contrast vloeistof drinken,daarna infuus en direkt onder de scan.
Die scan duurt hoog uit 10 minuten,het akeligste vind ik als ze ook nog door het infuus contrast laten lopen,je voelt je heel warm worden van je kruin tot aan je tenen.
Het lijkt net of je in je broek plast,infuus eruit en je kan weer verder met "pluk de dag"!!!!!!!!!!!!!!!
En dan begint het met mij............................
Zón dag is zo beladen ,ik word geconfronteerd met de kanker die ik eigenlijk heel ver weg stop dat halve jaartje dat ik weg mag blijven.
Ik leef weer bijna normaal iedere drie weken die injectie om te leven zonder zo weinig mogelijk klachten dat hoort nu bij mij net zoals iedere morgen mijn tablet voor de schildklier maar "niet"de kanker.
En daar is dan dat akelige gevoel weer ,ik heb een heel verdrietig gevoel over mij dan en zou het liefst alleen weggaan.
Ik krijg er de kans niet voor want het is herfstvakantie ,er wordt dus gewoon over de zaken heen gewalst.
Maar mijn lichaam komt toch echt in opstand,sta stil bij de feiten en ben wanhopig verdrietig.
Het is nog even twee weken blijven adem halen en 2 november hoor ik de uitslag naar mijn idee moet die goed zijn ,want over het algemeen voel ik mij prima.
Wat zit een mensenleven toch vreemd in elkaar van de een op de andere dag is de kanker weer in je "leven".
Het is wat een vrouw mij vorig jaar schreef uit Aruba ,zij had de zelfde vorm van kanker en kwam een maal per jaar naar het Erasmus MC voor onderzoek ik haal het uit de kast voor een week en daarna stop ik het weer gauw op de plank in de kast weg!!!!!!!!!!!! Ja zo doe ik dat ook maar,maar het verdriet was toch weer even aanwezig.
Ik heb gelukkig goed geslapen vannacht en ga vandaag met een vriendin en Veer naar de bioscoop en een hapje eten ergens en lekker kletsen daar heb ik behoefte aan .
Gisteren avond heb ik samen met Mart een lange wandeling gemaakt met Joep achter de voetbal velden van de jongens prachtig slenterend door de herfstbladeren ,geweldig zo samen ,hand in hand ,samen in het verdriet maar ons leven is intenser geworden na dit alles dat neemt niemand meer af .
Ik besluit vandaag met een lied:
Lied 437
Vernieuw Gij mij,o eeuwig licht.
Wees Gij de zon van mijn bestaan,
dan kan ik veilig verder gaan,
tot ik U zie,o eeuwig Licht,
van aangezicht tot aangezicht.
Tot gauw liefs Marianne
