Lief dagboek.Alle onderzoeken zijn gelukkig achter de rug en nu weer uit een diep dal klauteren.
Wat kan een mens zich zwak moe en verdrietig maar vooral bang voelen.
Maandag morgen al vroeg naar het ziekenhuis gefietst voor de ct scan en een babbel met de lu-meiden.
Zij vertelden dat ik mijn maandelijkse sandostatine injectie moet annuleren dit om zo snel mogelijk de bunker in te kunnen.
De bunker behandeling vind plaats in De Daniel den Hoed kliniek
Daarna naar huis en s'middags weer terug om de nucleaire injectie toegediend te krijgen en het laxeer middeltje mee naar huis te nemen zo zei de arts mij.
Ik zei u maakt er wel iets liefs van brrrrrrrr.....
Vanaf zes uur tot midden nacht op toilet en s'morgens om half 9 de srs scan in mijn lieve broer was gezellig mee.
Alles verliep erg snel ik kon mij goed ontspannen en de opnames gingen heel snel om 11 uur was ik alweer lekker thuis.
Ik kon het allemaal goed los laten en begon vol goede moed aan de strijk.
We hadden een familie weekend achter de rug dus ik had een enorme was en strijk.
Maar hoe verder de middag hoe rotter ik mij ging voelen .
Een erg pijnlijke buik en werkelijk de moeheid viel als "DOOD"om mij heen.
De strijk was klaar ik kroop in bed en kon gelukkig slapen en alle zorgen even loslaten.
Ik heb mij tot aan vanmiddag rot ellendig veel pijn maar vooral doodmoe gevoelt.
Ik probeer me weer bij elkaar te rapen de draad weer op te pakken maar de hersen spinsels blijven.
Hoe gaat de toekomst eruit zien maandag ochtend moet ik naar de bedrijf arts ook daar maak ik mij ongerust over voorlopig kan ik niet werken en wil ik ook niet werken.
Het belangrijkste op dit moment is om er voor mijn gezin te zijn vooral mijn lieve dochter Vera heeft het er heel moeilijk mee.
Ik hoop dat de nabehandelingen de juiste reaktie geven waarop we verder kunnen leven een waardevol leven met wat minder moeheid en pijn.
Op 28 oktober hoor ik de uitslag we zullen zien.....................
Liefs Marianne
