Lief dagboek.
Een zware verdrietige week ligt er voor mij.
Of liever gezegt achter mij,na drie avonden te hebben gewerkt ben ik totaal afgebrokkelt,ik heb ontzettende last van mijn heup cq dijbeen althans in die regio van mijn been straalt een zeurende pijn die niet te beschrijven valt en zeker niet valt onder een spierpijn of zo iets dergelijks.
Vanmorgen na heel lang wikken en wegen de telefoon gepakt en het Erasmus mc opgebeld want alleen vandaag zit mijn internist op zijn werkplek,ik had gelukkig een aller vriendelijkst dametje aan de lijn ,ja mw.mulder de dr. heeft het heel druk en loopt al behoorlijk uit ik liet haar even haar verhaal doen voordat ik het mijne deed,maar ze hoorde toch wel aan mijn stem dat ik niet belde over een grote pukkel aan mijn kont en wel te verstaan heelllllllllleeeeeeeeeee dure KONT???????????
Wat zijn de klachten mw.Mulder,er zit in mijn kleine bekken een carcinoid en ik heb een week of twee misschien alweer drie weken een zeurende pijn in mijn linker heup/dijbeen.
Dat is heel duidelijk denk ik en ik maak mij ongelooflijk veel zorgen of dat met elkaar te maken heeft of dat het inderdaad overbelasting is van spieren dat hopen we maar weer want we gaan maar van het positieve uit (natuurlijk)!!!!!!!!!
Goed ik kreeg een afspraak telefonisch dat ik tussen 12.30-en13.00 uur gebeld zou worden maar iedereen voelt de bui alweer hangen tot op dit moment ben ik nog niet gebeld en dat zal ook wel niet meer gebeuren denk ik .
Dus morgen vroeg hangt deze dame aan de Erasmuslijn op zoek naar een verklaring hiervoor.
Ik hoor die Dr.W.W. de Herder laatst nog zeggen jij met zo'n ziektebeeld laat je niet afschepen door de assistentes maar laat je doorverbinden naar mij ,maar ja....morgen verder.
Er zijn van de week menig traantjes gevloeid om belangrijke keuzes in mijn leven te maken ,hoe verder op deze manier gaat dat niet lukken al wil ik nog zo graag mijn zieke lichaam zegt nu STOP maar mijn geest is de aanhouder maar gaat het verliezen.
Mijn hoofd is overvol van alle scenario's die je je maar kan bedenken,ik hoor vele opties maar ik moet zelf het juiste aanvaarden met de hulp van boven want op dit moment is het heel moeilijk om mijn hoofd boven water te houden om te blijven lachen,ja lachen door mijn tranen heen.
Ik heb dinsdag een heel fijn gesprek gehad in Sonneburgh met Leen ook daar vloeiden tranen de onmacht de liefde voor mijn werk ,de gezelligheid en de warmte van mijn collega's zo langzamerhand ga ik wel inzien dat ik daar de energie niet meer voor kan opbrengen ,ik heb vanmorgen naar de A.R.B.O unie gebeld om i.p.v. 11febr.een telefonische afspraak een bezoek te brengen aan de arts en mijn verhaal uitteleggen en te bespreken met haar hoe nu verder??????
Ik heb vanmiddag een lange wandeling gemaakt met Joep een theestop bij mijn schoonzus,zij had haar oppashond maar dat ging niet helemaal zonder kleer scheuren die twee hadden ineens de balen van mekaar wie is de baas was het..............natuurlijk Joep wat dacht Binke wel niet......
Wat ik las vandaag:
De aarde is leeg.
De bomen,ooit vol bloesems,
staan doods tegen een bittere hemel.
De stromen zijn bevroren.
Het hart heeft alle hoop verloren.
Maar zie:op de takkenverschijnen
nieuwe knoppen en ongemerkt
werkt zich een groen waas uit de grond.
De lente komt langzaam-maar ze
komt tenslotte terug.
Lief dagboek ik probeer de moed erin te houden ,positief te blijven maar er overheersen grote zorgen boven mijn voor iedereen zo goed uitziende jonge vrouw(zoals ik dat zo vaak hoor zeggen)
maar dat is dus de buiten kant maar van binnen zit de ellende.
Liefs tot de volgende keer Marianne
