Lief dagboek.
Morgen is het zover dan weten we of het erop of eronder is voor Jap.
Hopelijk hangt de vlag uit op dit tijdstip,met een tas eraan.
En kunnen de uitnodigingen voor een examen feest eruit.........nog een nachtje spannend.
Tussen vier en vijf worden we gebeld door school, afwachten maar.
Vanmorgen naar Sonneburgh geweest,dat was voor mijn collega's een verrassing ,wat kom jij nou doen....???????
Donderdagavond staat nog open kun jij Marian,tuurlijk...ha,ha.
Was het maar al zover ik zou wat graag weer gaan werken,maar nu even niet.
Nadat ik heel veel knuffels heb gekregen en veel gekletst had was ik moe maar voldaan,en ben naar huis getuft.
Auto rijden op zich gaat goed alleen me in de auto laten zakken is nog zwaar voor mijn buik,en dan later weer uit de auto klimmen is ook zo'n feest.
Thuis gekomen heb ik een boterham gegeten en ben mijn bedje ingerold.
Vanmiddag Vera uit school gehaalt toen kwam onverwacht mijn vriendinnetje nog even langs met een lekkere doos aardbeien ,moet ik nog wat voor je doen....nee,je komt net zelf uit je werk.
Ik kan alleen maar zeggen heel lief,ik heb van de week een boekje gekregen en dat heet:Ik wens je beterschap van Karel Claes met het volgende versje wat mij erg aansprak.
Vechten tegen je ziekte,
je moet het zelf doen.
Maar het hoeft niet alleen.
Mensen om je heen kunnen je helpen.
mensen die om jouw geven.
Mensen om wie jij geeft.
Zij zullen als het slecht met je gaat,
jou net dat kleine duwtje geven
dat je niet alleen kunt opbrengen.
En net dat kleine duwtje in je rug
kan ervoor zorgen dat
jij je ziekte overwint.
Dit klinkt heel toepasselijk,ik ben al heel ver vijf weken na de operatie maar wat er nog komen gaat maakt me soms onrustig.
Vanavond nog een rondje met Joep gelopen en straks lekker liggen,morgen komt Hilda weer gezellig lekker even alles glad maken,de klusjes die voor mij nog onmogelijk zijn.
Welterusten en tot morgen,liefs Marianne.
