Mijn tranen zijn verborgen,
achter een muur van vrolijkheid.
Ze zijn alleen maar zichtbaar,
voor wie heel goed kijkt.
Mijn tranen zitten in mijn hart,
ik kan ze niet meer drogen.
Voor wie niet kijkt,zijn ze verstopt,
die kijkt niet in mijn ogen.
Mijn tranen zijn van mij alleen,
ik wil ze niet steeds delen.
Begrijpen kun je ze nooit,al zijn het er zovelen.
Mijn tranen zijn voor wie ze ziet,
zonder dat ze stromen.
Voor wie de pijn kent in mijn hart,
de pijn van verloren dromen.
Er is vrijdag met spoed bloed geprikt omdat ik kilo's ben afgevallen en hele dagen op toilet zit futloos en lusteloos ben en mij echt heel ziek voel.
Deze week bedacht ik mij dat dit wel eens het einde kon wezen maar ook al is dat nog niet zo mijn leven wordt steeds brozer.
Bang om dood te gaan ben ik niet maar om mijn gezin achter te moeten laten valt me zwaar.
Zaterdag belde mijn huisarts dat het niet de schildklier is toch maar het ziekenhuis bellen en hou je taai.
Dus weer tijd om over na te denken morgen het ziekenhuis bellen hopelijk kan ik even komen bloed prikken en daarna naar de ARBO arts ben benieuwd.
Werken is voorlopig niet aan de orde en misschien wel nooit meer zoals ik mij nu voel leef ik op halve kracht lig ik veel op de bank en doe mijn huishouden relaxt.
Toch heb ik nog goede hoop dat het leven nog een poosje aangenaam mag zijn maar op dit moment valt het niet mee.
Ik wens vanaf deze plek iedereen fijne feestdagen .
Liefs Marianne
