Lief dagboek.
De ORANJE gekte ligt alweer achter ons,de slingers in de kast,de vlag met tas ook weer opgeruimd en zo gaat er weer een nieuwe week van start.
Nadat ik vorige week mijn injectie had gekregen ,kroop ik weer uit mijn dalletje,kon ik de wereld weer aan.
Ziet het leven er een stuk aangenamer uit,maar wat moet ik opletten bij iedere bezigheid tot hoever ik kan gaan................
Vrijdag heb ik samen met Jasper en mijn vader wat snoei werk verricht in mijn vaders tuin,ik heb alleen wat takken kleiner gemaakt en in vuilniszakken staan doen,en foto's staan maken die zal ik van de week plaatsen.
Er moest een enorme dennenboom uit gehaald worden,daar kon mijn vader wel wat assistentie bij gebruiken,voor de rest van de middag lag ik uitgeserveerd.
Zondag ben ik samen met Mart wezen high teaen!!!!!! geweldig was het in hotel golden tulip,we konden samen even ongestoord kletsen zonder oren erbij ,die in ons huis toch al teveel horen.
Alles samen op een rijtje zetten,hoe moeilijk het voor ons samen ook is,deze middag kan nooit meer worden afgenomen.
Mart maakt zich ernstig zorgen over mij,omdat ik toch weer meer klachten krijg,diarree,vermoeider,maar ik kijk vooruit,iedere dag is er weer een,en als de zon schijnt ziet alles er nog fantastischer uit.
Vandaag zijn er ontzettend veel tranen gevloeid,tranen op schouders van collega's,niet alleen bij mij maar ook bij hen waren er emoties,ik had een gesprek met de arbo arts en die verliep zoals ik heb geweten al heel lang dat dit zou gaan gebeuren dat ik word afgekeurd in ieder geval voor de avonddienst,ik blijf als ik dat aankan nog wel de dr's visite doen op de woensdag ,voor hoe lang mijn lichaam dat aankan,zij had papieren gekregen uit het Erasmus mc vandaan dat het op dit moment stabiel is in mijn lichaam maar dat het met een jaar omgedraaid kan zijn ,en dat het dan afgelopen is,op die momenten als ik dat dan weer hoor ben ik helemaal ondersteboven want ik wil nog zo veel meemaken...................
Het maakt je heel onzeker,wanhopig,intens verdrietig,maar ik weet dat ik moet volhouden,volhouden om mijn kinderen te begeleiden naar volwassenheid,er voor Mart te zijn ,en daar kan alleen God mij in helpen want ik weet ik ben nog steeds die parel in zijn hand.
Daarom komt Sonneburgh niet meer op de eerste plaats zoals zoveel jaren dat bij mij wel zo is geweest,vanaf 1982 ben ik in dienst geweest ,heb ik mijn opleiding afgerond,heb ik leerlingen begeleid heb ik in 1988 de overstap gemaakt van verpleeghuis naar de verzorging daar ben ik parttime op de ziekenafdeling gaan werken,in 1990 is Jasper geboren en heb ik mijn ontslag genomen want ik wilde voor ons kind zorgen ,mart heeft toen nog geprobeerd om minder te werken maar dat kon toen niet ,dat heb ik een half jaar vol gehouden toen miste ik mijn werk,en ben toen om het weekend gaan werken en iedere donderdag ,mijn moeder paste dan op die dag,het weekend was Mart thuis.
Vanaf 1998 ben ik de avonddienst in gegaan,dat was voor ons gezin ,want inmiddels werden wij verrast door ons Veertje in 1998 de beste mogelijkheid om te blijven werken met hier en daar wat hand en spandiensten.
Dit heb ik met veel plezier gedaan met hele fijne collega's,tot 16 april 2007 vanaf die tijd loop ik in de ziektewet ,en ben ik kanker patient,en weet ik niet hoe dit allemaal gaat aflopen..............alleen dat ik nog niet uitgeleefd ben en toch weer probeer om het verdriet aan de kant te zetten en positief doortegaan.
Ik sla mijn gedichten bundel open op dit vers:
Houd mij vast
Al is mijn weg vol gevaren,
u houdt mij in leven,
u verdedigt mij tegen de woede
van mijn vijanden,
uw rechterhand brengt mij redding.
De Heer zal mij altijd beschermen.
Heer, uw trouw duurt eeuwig,
laat het werk van uw handen niet los.
van Renske de Moes.
Ook nu heel veel tranen,nu ik dit aan het schrijven ben,maar de tijd komt eraan dat ik mijn werk vaarwel ga zeggen ,lief dagboek tot gauw liefs Marianne
