Lief dagboek.
De weg is moeilijk en zwaar.....dat is een lied van ons jeugdkoor van vroeger zo voel ik dat vandaag zeker.
De scans vielen mee een sessie van zes maal een kwartier,eerst mijn onderbuik,daarna de bovenbuik,daarna de borstkas, mijn hoofd(hersens) toen mijn gezicht de linkerkant daarna de rechterkant.
Toen een andere scan die om mij heen draaide twee maal twintig minuten.
Morgenvroeg moet ik weer om 8.30 uur komen voor een scan van mijn onderbuik.
En naar alle waarschijnlijkheid donderdag ochtend ook.
Ik ben verschrikkelijk hevig aan de diaree ,heb het koud en voel me alles behalve gezond.
Ik heb vanmiddag gehuild en uit de grond van mijn hart gezegd dat ik dit niet meer doe,ik kan het niet meer opbrengen.
Mijn hele buik doet zeer ik voel me heel ongelukkig,ik begrijp dat dit voor mijn omgeving heel moeilijk is om mij optebeuren,en om mij moed in te praten,maar mijn geest kan het niet meer.
Ik wil de weg vooruit,niet achteruit.
Ik kreeg van de radioloog een nieuw flesje laxans mee,ik zei ik heb nog hoor maar ik geloof dat ze mij niet zo goed begrijpen, nou gelukkig begrijp ik het zelf maar al te goed,ik slik die rommel niet meer!!!!!!!!!
Morgen gaat Bob op kamp,het weer zit niet mee,maar hij heeft er wel zin in,hij gaat naar Brouwershaven leren surfen ,maar ook skaten,fietsen,tokkelen,roeien,beach voetbal,en een mini triathlon.
Sportief hoe bedoel je,ik hoop dat de zon hem toelacht.
Nou ik hoop dat iedereen weer op de hoogte is en dat het morgen de laatste keer is in het Erasmus mc.
Tot ziens lief dagboek,liefs Marianne.
