Lief dagboek.Wat zal het nu mooi geweest zijn op het strand,met zo'n ruwe storm een ruige zee kolkende witte schuimkoppen waanzinnig een soort zandstralen maar dan anders.
Op de fiets was het in ieder geval afzien vandaag,windje mee of tegen het was vreselijk koud en nat.
Vanmorgen bij collega Lenie op de koffie geweest was heel veel bijtekletsen,erg gezellig daarna op de wind naar huis geblazen,vanmiddag de kerkblaadjes opgehaald in de kerk,en gelijk maar even rond gebracht.
En toen met een bak thee op de bank,zitten kijken naar over mijn lijk,dat had Mart voor mij opgenomen zondagavond,en vanmiddag wilde ik het toch zien de nieuwsgierigheid trekt,hoe loopt het met die jonge mensen af..........................
Er komt heel veel herkenning in voor we hebben in ieder geval een ding gemeen we hebben allemaal kanker in welke vorm dan ook,en ook allemaal een kanker die niet meer te genezen is.......
Allemaal hebben ze ook de vraag hoe lang heb ik nog en hoe ga ik die tijd zo gunstig mogelijk plannen met zoveel mogelijk plezier met al mijn vrienden ,familie maar ook met de kinderen.
Dat is voor mij ook de grootste vraag,in hoeverre zie ik de kinderen opgroeien ,volwassen worden,op eigen benen staan,de wijde wereld intrekken,mij niet meer nodig hebben,daar krijgen wij allemaal geen antwoord op.
Ik had gisteren een shit dag,moe ontzettende hoofdpijn,een pijnlijke buik gewoon waardeloos vandaag gaat het weer lekker alleen en niet alleen voor mij maar voor heel veel mensen de zon moet lekker gaan schijnen het mag van mij best heel hard vriezen als de zon maar schijnt en de regen ophoudt.
Vandaag las ik dit gedicht:
In de stilte
In de stilte
kun je beter luisteren
naar het ritme
van je leven
verwonderd staan
en zijn
bij alles wat je
is gegeven
Lief dagboek tot gauw liefs Marianne.
