Lief dagboek.
Afgelopen week ben ik een jaartje ouder geworden,de mooie leeftijd van 45 jaar,mijn kinderen denken daar anders over althans de middelste zoon stuurde die dag een sms met gefeliciteerd ouwe taart"
.......
.......Hopelijk wel een lekkere slagroomtaart dan Bob,daar zie ik de humor wel van in.
Er staat weer een week voor de boeg met ziekenhuis bezoek,urine verzamelen en bloed prikken.
Voor de ct scan moet ik woensdag om 8.00uur nuchter komen in Daniel den Hoed kliniek,en daarna moet ik sprinten naar het Erasmus voor de rest van de onderzoeken,waarom???????????
Vorige week viel er een brief in de bus met de wijziging van Erasmus naar Daniel w.s reparatie aan het apparaat of andere spoed zaken maar ik moet nu heen en weer die dag daar ben ik niet echt blij mee natuurlijk.
Ik heb nog wel gebelt of ik alles in De Daniel kon laten doen maar helaas,maar mw.doe het maar rustig aan we hebben heel de dag de tijd maar ik niet dacht ik het is mijn enige vrije dag voor die week.
Mijn vriendin gaat mee dus we maken er gewoon een gezellige ziekenhuis dag van met hier en daar een kop thee,en ergens een ontbijt scoren dat komt vast wel goed.
Vrijdag moet Jasper al vroeg in Goes zijn om zijn rapport optehalen,daarna spullen pakken om voor drie weken stage te gaan lopen ergens bij Alkmaar op een camping als entertainer ,dat wordt zijn vakantie en stage uren maken.
Hij gaat na die weken nog zijn buitensport stage lopen en vanaf begin september voor twee weken naar de Belgische Ardennen en zit hij in de organisatie van een landkamp voor eerste en tweede jaars .
Al met al heel druk voor hem en gaan wij voor het eerst als incompleet gezin op vakantie.
Wij vertrekken binnenkort naar Italie,het Gardameer geweldig volgens kenners voor ons even helemaal weg en proberen wat rust in ons hoofd te krijgen en wat te genieten van al het mooie !!!
Joep gaat logeren bij opa,en Jasper de laatste week dat wij weg zijn ook,dat is wel een fijn idee.
Van Vera kreeg ik voor mijn verjaardag dit mooie gedicht op een glazen tegel:
Mam
Je bent er als ik je nodig heb,
je vergeet je eigen zorgen.
Je bent mijn steun en toeverlaat,
bij jouw voel ik mij geborgen.
Misschien zeg ik te weinig
hoeveel ik dat waardeer,
maar jij bent van wie ik hou,
iedere dag weer een beetje meer.
Jullie begrijpen dat ik het maar net droog hield,die schat.
Voor de rest ben ik ontzettend verwent met heel veel bonnen en mooie bloemen ,al met al een gezellige warme verjaardag.
Voor de rest begint iedereen om mij heen zich te verdiepen in de behandeling die ik moet ondergaan en daar krijg ik de meest uiteenlopende reakties op .
Ik vind dat boeiend hoe mensen ieder op zijn eigen wijze mij willen steunen,vragen te stellen ,hoe ga je dit of dat nou doen Marian ik probeer voor alle vragen de juiste oplossingen te geven of mensen geven mij raad dat waardeer ik ,ik wil er geen taboe omheen maar gewoon waar het omgaat hoe moeilijk dit voor iedereen ook zal zijn maar een ding staat voorop ik moet het ondergaan!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Maar ik kan het niet alleen ook al mijn collega's moeten met mij werken ,en hun steun heb ik dubbel zo hard nodig ,ik merk dat ook zij met heel veel vragen zitten en sommige weten ook niet wat ze moeten zeggen alleen een schouder klopje zegt al genoeg of een onverwachte kaart met een lief krabbeltje ,ik waardeer alles als er maar naar mij geluistert wordt ,want anders voel je je heel alleen...........................
Maandag ga ik langs de ARBO arts om mijn verhaal te delen en voor eventuele suggesties voor op de werkvloer mijn verhaal krijgt een vervolg............
Liefs Marianne
