maandag 10 maart 2008

maandag 10 maart.

Lief dagboek.
Ik zit nu eindelijk even ,na de uitsag van vanmiddag!!!!!!!!!!!!!
Te brullen ,te janken hoe wij te woord werden gestaan anderhalf uur laat hij ons wachten met nog meerdere mensen ,iedereen zat te mopperen ,de assistentes werden er dol van en wat dacht je van onze bloeddruk,om gek van te worden.
Tegen twaalf uur werden wij geroepen ,er zat een collega bij hem,bleek een amerikaan te zijn dus wat er aan mij verteld werd ,werd vertaald naar de andere meneer dokter.
Hoe gaat het met u?????????nou zeg ik ,zoals ik natuurlijk altijd(meestal) reageer met mij gaat het goed alleen ik ben hondsmoe ,heb veel hoofdpijn,en last van mijn linker heup ja,dat kan kloppen jouw schildklier werkt nagenoeg niet meer daar ben je zo moe van dus daar krijg je een pilletje voor,natuurlijk en voor mijn heup krijg ik een botscan maar daar verwacht hij eigenlijk niets van ,want hij denkt aan ischias!!!!!!!!!zou kunnen dat hoop ik dan maar en de uitslag van de sms scan geeft geen veranderingen met drie maanden geleden het is niet kleiner geworden maar hetzelfde gebleven ,ik had toch een kleine hoop dat het wat geslonken zou zijn maar helaas..............
Ik ga door met de injecties en moet voor een onderbuik ct-scan om te kijken waar die tumor nou precies wandelt want in de kleine bekken is het ook geen duidelijk zichtbaar iets nou iedereen snapt wel dat ik er ontzettend de balen van heb dat ik op dit moment het liefst op een eiland wil gaan zitten en helemaal alleen alles is op een rijtje kunnen zetten mijn tranen kan laten lopen tot ik helemaal echt uitgehuild ben en geen kinderen om mij heen die mij aankijken van mam wat is er aan de hand ik moet mij altijd groot houden ik zou wel willen gillen.
Hoe is het met uw menstruatie ,nou zei ik keurig om de vier weken want ik denk toch dat de tumor ergens achter de baarmoeder zit we wachten maar weer af.
De afspraak voor de scans werden gepland op 17 juni................eerlijk waar belachelijk,ik loop al twee maanden met pijn aan die heup en dan nog drie maanden wachten ,er wordt nu geprobeerd om de afspraak te vervroegen daar wordt ik morgen over teruggebeld .
Kortom ik ga meer thyrax slikken ,ik ga door met de sandostatine injecties en moet weer onder twee scans!!!!!!!!!!!
Voor de rest gaat het heel goed met mij..........
Vera is op het moment niet te genieten,zij heeft overal de balen van vooral van mij of mijn ziek zijn ,vanmiddag zei ze die stomme buik van jouw ik heb daar toch ook wel veel moeite mee maar begrijp haar wel.


Dit las ik van Jill Briscoe

Heer help me,vertroost me
maak mij sterk als ik zwak ben
bemoedig me als ik pijn lijd.
Maak mij op een vriendelijke manier sterk
en weerbaar-omwille van uw naam.

Lief dagboek tot morgen liefs Marianne

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Lieve Martin en Marianne en de kids,

Martin en Marianne kennen jullie dat lied nog van Jekocha, Je bent een nummer, als je bedenkt wat hier in staat weten we dat we voor iedereen een nummer zijn, in het ziekenhuis, bij de bakker het postkantoor ect. Weet dat dit bij God anders is ook al voel je dit waarschijnlijk niet altijd zo.

Heel veel liefs en sterkte Arie, Marianne en de kids
We denken aan jullie!

Anoniem zei

He Marianne dat is zeker zacht uitgedrukt zwaar balen als je zo behandeld wordt.En dan inderdaad weer 3 maanden wachten op de volgende stap! Hoop dat je sneller een afspraak kunt krijgen en anders kun je misschien op een reservelijst komen dat ze je oproepen als er een afspraak wordt afgezegd? Gieny

Anoniem zei

Lieve Marianne, heel veel sterkte en ik denk aan je. Ook aan je gezin. Dikke knuffel van je buufje Marjolijn

Anoniem zei

Hey meid,
Toen ik gistermiddag langs liep was je aan de telefoon en ik meende te zien, dat je niet "blij" was!!
Logisch, als je weer zo'n dag achter de rug hebt!!!
Ik zit nu te bedenken wat ik allemaal tegen je zou willen zeggen, maar het voelt allemaal zo zinloos... wat kan ik nou zeggen om je te helpen???
Ik denk aan je, hou je taai... tklinkt allemaal megacliché, maar het is wel waar!!!
Natuurlijk heeft Vera de balen van jou ziek zijn. Voor kinderen is het zo moeilijk om hiermee om te gaan en het een plekje te geven. Ze doen dat op hun eigen manier. Ook zij moet haar verdriet en frustratie kwijt.
En dat je soms het liefst je hoofd in het zand zou willen stoppen en het uit zou willen schreeuwen... ook dát begrijp ik!!!
Niet dat je er iets mee opschiet, maar toch...
En zo blijven er ups en downs en blijf ik zeggen dat ik je een toppertje vind!!!

Lieve kanjer... Hang in there!!!
Dikke kuss
Christa