Zondag 9 september.

Lief dagboek.
Wat voel ik mij waardeloos,ik kan alleen maar huilen,wat een krankzinnige wereld leven wij toch, een wereld van op uw beurt wachten,of dat nu een week is of twee weken of een maand of maanden dat maakt allemaal niets uit,of je last heb van je ekster oog of van je blinde darm of je hebt kanker wat maakt het allemaal uit je moet gewoon wachten punt uit!!!!!!!!!!!
Ik geef mezelf het wachten tot woensdag hopelijk heb ik de brief dan ontvangen,en anders ga ik weer bellen naar dat klantvriendelijke Erasmus mc.
Op dit moment denk ik dat ik ze de huid vol ga schelden maar als ik ze dan aan de lijn heb denk ik beleefd blijven Marian,ik moet dalijk wel die arts onder ogen komen toch niet met een aantekening achter mijn naam,maar als ik op de afspraak kom bij Dr.de herder ga ik wel vertellen hoe ik benaderd ben door het balie personeel.
Vanmorgen in de kerk was een zware weg voor mij ,zwaar wat betreft de liederen die mij enorm aanspraken de gebeden die mij diep troffen en de liefdevolle schouderklopjes van zoveel lieve mensen om mij heen.
Dit lied sprak mij erg aan,lied442 vers 4.

In de woestenij,
Heer,blijf ons nabij
met uw troost en met uw zegen
tot aan 't eind van onze wegen.
Leid ons op uw tijd
in uw heerlijkheid.

Ik baal zo verschrikkelijk het gaat lichamelijk prima met mij maar geestelijk ben ik totaal verward,ik voel mij alleen ik weet ook dat dat niet zo is maar nu voel ik dat even zo,omdat ik tussen hoop en wanhoop gegooid wordt,wachten,volgende artsenbezoek en wat dan weer onderzoeken voordat er echt iets gaat gebeuren ik weet het ook niet meer.
Het is een drukte van jewelste bij ons in huis met twee gasten erbij ,twee drie talige gesprekken vinden er plaats heel vermoeiend ik probeer er van te genieten maar echt lukken doet dat niet,soms denk ik opzouten ik wil alleen maar rust aan mijn hoofd,dat klinkt heel onaardig,zo ben ik ook niet maar nu wel,je wordt weer geleefd dat doet mij dan weer denken aan toen ik ziek in de woonkamer lag met iedereen om mij heen goed bedoeld allemaal kort gezegd ziek zijn is gewoon niet fijn!!
Vanmiddag hebben we door de grienden gewandeld,even ontspannen was dat,daarna bij de overbuurtjes lekker gegourmet lieverds bedankt hiervoor,de gasten en Mart zijn daar nog blijven hangen maar ik ben met de kinderen naar huis gegaan,Vera al in bed gestopt en nog even mijn blog schrijven niet erg positief gestemd maar zo voel ik mij dus,lief dagboek tot morgen,Marianne.