Dinsdag 11 september.

Lief dagboek.

Vanmorgen al vroeg bij de huisarts geweest,voor Vera i.v.m. haar tekenbeet van twee weken geleden,zij bleef n.l last houden van een bultje en het jeukte verschrikkelijk,dus even naar laten kijken.

Gelijk mijn eigen frustratie voorgelegd met het verzoek of hij naar het ziekenhuis kon bellen voor mij.

Als ik vanmiddag geen post zou hebben dan morgen met zijn vrouw afspreken naar welke arts ik moet en welk telefoonnr. voor welke afdeling?Nou dat was in ieder geval positief,oh ja met Vera moet ik gaan bloedprikken en aan de hand daar van neg. of pos. krijgt zij antibiotica.

Al vroeg op pad met onze gasten een rondje Rotterdam,met tram,bus en metro.

Eerst Vera naar school gebracht met z'n allen daarna de stad in naar de kubus woningen,het potloodgebouw ,de bibliotheek,bij v en d een plasstop en een bak koffie daarna naar de Laurenskerk,zoals je hier op de foto kunt zien staan Mart en ik van het uitzicht te genieten.

Het was een hele klim naar boven maar dat ging mij goed af,het was zonnig toen we van het uitzicht konden genieten.

Daarna zijn we over de markt teruggelopen naar de metro,ik was toen dood versleten had weer slecht geslapen, zeg maar bijna niet geslapen,en had benen als oud ijzer!!!!!!!

In de bus gezeten bekroop mij het angstige gevoel ,zou er een brief zijn ja of nee??????????

Thuis gekomen lag er een brief met de mededeling :datum 20-09-2007 ,tijd:11.30 uur,arts:Dr.w.w.De Herder.

Wat een waardeloze tijd ,hoe moet dit weer met Mart ,eigenlijk kan ik de energie niet meer opbrengen om mij daar druk over te maken,ik zie het dus allemaal wel.

Vanmorgen zijn we nog bij Donner geweest om een boek te zoeken die Rosalia mij wilde schenken ,een boek dat zij heeft in Roemenie en is geschreven door een arts en een psycholoog met als titel daar Getting well soon? hier in het nederlands heet dit boek Op weg naar herstel.

Zij is zelf cardioloog en daar wordt het boek bij veel mensen als ondersteuning gegeven voor herstel dus ik ga dit is op mijn gemak lezen.

Toen we thuis kwamen was ik afgeserveerd ,ik ben echt versleten maar niet zozeer van de gasten maar van het hele ziekenhuis circus erom heen.

Ik las vanavond dit gedicht:

Wat het je ook heeft aangedaan,je geloof in het leven

niet opzeggen.Dan is alles voorbij,dan ben je reddeloos.

Het geloof in jezelf zou je opzeggen.

Onderweg blijven.Neurien in de wind,knipogen naar de

zon,strelend je hand over een brood laten gaan.

Geloven in het leven.Omdat het leven nog altijd in jou gelooft.Een gedicht van Hans Bouma met als titel Door je tranen heen.

Ik hoop dat ik vannacht eens heerlijk kan slapen,dat ik morgen lekker uitgerust ben en alles weer wat rooskleuriger zie dat is wat ik hoop.

Lief dagboek tot morgen,liefs Marianne.