Zo dan nu eindelijk maar eens schrijven over hoe het gaat met mij hoe ik mij voel en over de naderende onderzoeken.
Het is precies twee maanden geleden dat ik mijn zesde luthetium behandeling heb gehad en wat was het zwaar en wat ben ik diep gegaan en wat was ik heel dicht bij de dood.
Maar ik ben weer opgekrabbeld ben van heel ver gekomen maar heb mijn leventje weer aardig op de rit.
Wij zijn heerlijk samen naar Ouddorp geweest ook onze vriendelijke viervoeter ging mee en daar ben ik heel goed opgeknapt veel besproken veel samen gewandeld de zon scheen dus ook heerlijk geluierd.
Iedere dag is er een sinds drie weken ben ik niet of nauwelijks aan de diaree gelukkig ik ben zelfs een beetje ondeugend en zit te rommelen met mijn schildklier medicijn kijken of daar ook de link in zit.
Ik probeer mijn positiviteits gevoel te benutten en probeer ook iedere dag met Joep te wandelen en steeds wat verder.
Op 26 oktober moet ik naar de Daniel om bloed te prikken en moet ik door de scan dat maakt me enigszins toch wel bang wat zal de uitslag zijn.
Ik heb voor mezelf besloten geen behandelingen meer te zullen ondergaan ik kan dat geestelijk maar zeker ook lichamelijk niet meer aan en ik wil nog enigszins een waardevol en kwaliteit van leven en niet nog verder moeten inleveren.
Dus genieten bij de dag met allen die mij lief zijn .
Op 27 oktober neem ik afscheid in Sonneburgh waar ik 34 jaar heb gewerkt dat zal met een lach en een traan gaan ik laat me verrassen en kijk er tegen op maar het is goed zo.
Ik hoor om mij heen je schrijft zo weinig ik zal proberen om wat regelmatiger wat in de pen te klimmen.
Liefs Marianne
1 opmerking:
Ik bewonder je moed en doorzettingsvermogen. Het valt zeker niet mee maar hou vol! Sterkte
Een reactie posten