dinsdag 7 januari 2014.

Lief dagboek.

Een zwaar jaar 2013 laten wij als gezin achter.
De scans lieten niet zien wat wij eigenlijk wel wilde horen mijn lichamelijke toestand gaat langzaamaan achteruit.
De pijn is soms snijdend en de vermoeidheid verschrikkelijk.
Soms schrik ik als ik mijzelf in de spiegel zie................DOODMOE zo zie ik eruit.
En toch zeggen mensen heel vaak kind wat zie je er goed uit.
Dit jaar ga ik voor zeven jaar leven met kanker en hoe met vele ups en downs.
Toch is dit leven nog te mooi om afscheid te nemen al zegt mijn gevoel dat de langste tijd wel geweest is.
Ik moet eruit halen wat nog haalbaar is en zaken afzeggen die weinig of geen waarde meer hebben.
Maar hoe pak je dat aan mijn hersens maken overuren en de slaap wordt steeds lastiger te pakken.
S'nachts gaan de meest bizarre scenario's voorbij................
Begin Februari ga ik weer voor onderzoeken naar het ziekenhuis scans bloed prikken en urine verzamelen.
In Februari gaan we ook lekker op wintersport lekker genieten mooi weer uitrusten wandelen en  lachen .
Een jaar dat we achter laten met een groot gemis van mijn lieve vader de eerste verjaardagen zonder hem een lege kerst een eerste oud en nieuw zonder vader in ons midden.
Toch hebben we het met elkaar gezellig gemaakt en oudejaars avond met kinderen broer en schoonzus met kinderen was erg gezellig maar toch dat stille verdriet is er en wordt alleen maar heftiger.
Ik hoop dat het allemaal wat rustiger wordt in mijn gezin op het werk in mijn hoofd en dat ik mijn geloof weer mag terug voelen op dit moment kan ik niet meer bidden en geloven en staat er een ding bovenaan de WAAROM'S !!!!!!
Het verdriet overheerst en de angst maar toch probeer ik vooruit te kijken te lachen en te zorgen ,
Lieve mensen bedankt voor de kerst groeten ik ga proberen weer het positieve in te zien .
Liefs Marianne