 | |
Lief dagboek.
Zo de uitslag is binnen na een uur in de wachtkamer gezucht en gesnuif van mede patienten eindelijk aan de beurt.
De bloed uitslagen waren goed de kankerwaarde in het bloed was verdubbelt maar daar moest ik mij niet druk om maken.
De oorzaak daarvan is dat ik 8 weken niet mijn sandostatine injectie heb gekregen dit i.v.m de onderzoeken en daarom is die waarde zo verhoogt.....oke het zal wel het voelt niet goed in mijn hoofd.
Mijn HB gehalte is in stijgende lijn fantastisch en verder de uitzaaiingen in longen en lever zijn stabiel gebleven maar waar ik en ook Mart ons dood van schrokken is dat de tumor in mijn bekken 5,3 cm groot is en waarschijnlijk die pijn veroorzaakt die ik ervaar rechts onder in mijn buik.
Maar dat zien we over een half jaar dan wel weer...........................!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het is toch wat eigenlijk geen tijd de hele wachtkamer vol na 4 weken vakantie en dan tijdens de uitleg aan ons ook nog lastig gevallen worden door een loodgieter die er thuis niet in kan en dit al lachend.
Nou lachen kon ik op dat moment niet hij vond de uitslag positief dan wij ook maar wat extra paracetemol en we gaan op naar het volgende half jaar.
De kanker gaat weer in mijn kastje op het plankje tot de volgende oproep.
Er komt hopelijk weer rust in mijn lijf maar vooral rust in mijn hoofd.
Wat mis ik op dit moment vreselijk mijn lieve vader en eigenlijk mis ik ook intens mijn moedertje die er al 14 jaar niet meer is.
Maar ik heb mijn lieve man en kinderen om mij heen dikke knuffel ,voor iedereen die op wat voor manier aan mij hebben gedacht de afgelopen tijd liefs Marianne
3 opmerkingen:
Lieve Marianne,
Met kippevel heb ik je verhaal gelezen. Moest even slikken. We leven met je mee. Ik wens je veel moed en kracht toe ( ook namens mijn vader)
Lieve groet vanuit Drenthe
Ingrid
Beste Marianne
Ik zou wensen voor jou dat er rust kwam in tijd die je schrijft nodig te hebben. Er is in het verhaal van jouw zo enorm veel te lezen waar je kracht uit kunt putten. Maar ook de twijfel die je verwoordt in je leven met kanker.Ik hoop voor jou en de family de komende tijd kracht om verder te gaan.
gr Arjan en Anja
Ik zit al een tijdje naar dit scherm te staren... ik weet werkelijk niet wat ik zeggen moet.
Ik schrik ervan. De geringe inleving van de arts en de verhoging en vergroting... blegh... Wat is en blijft het toch een rotziekte!
Ik denk aan je. Ik zou graag de meest fantastische dingen tegen je zeggen, maar ik weet werkelijk niet wat!
Kuss
Christa
Een reactie posten