26 april 2013 vrijdagavond.

Lief dagboek, Rouwen is zwaar,tot het diepste der diepsten gaan en het gemis wordt des te groter.............. Alles doet me pijn,mijn lichaam komt in opstand,in mijn hoofd is het een en al warboel. Ik weet dat ik door moet gaan,alles om mij heen gaat ook gewoon door,maar alles om mij heen raast mij voorbij mijn gedachten zijn niet te stoppen,en soms voel ik me dat kleine meisje die troost zoekt en er is geen ouder meer om een arm om mij heen teslaan. Daarom blijft die glimlach op mijn gezicht maar van binnen huil ik,vreselijk intens verdriet,niet te stoppen. Ook voel ik mij eenzaam,dat mag ik niet denken ,dat wil ik ook niet maar het gevoel is er wel. Op mijn werk kan ik mijn gedachten gelukkig verplaatsen,afleiding,dat is het beste medicijn zegt men,nou in de praktijk is dat ook wel zo. De mei vakantie staat voor de deur,het weekend nog werken en dan een weekje vrij,lekker samen met Veer gezellige dingen ondernemen,Jasper is begonnen als badmeester en Bob moet leren voor zijn examen. Hopelijk gaat de zon weer opnieuw schijnen en kunnen we lekker naar buiten. Vorige week naar de longarts geweest,longfunctie onderzoek gehad deze was hetzelfde gebleven . Mijn vraag aan de longarts was,Ga ik op dezelfde wijze dood als mijn vader!!!STILTE............ Nee,jouw vader had een zeer agressieve vorm van longfibrose waarschijnlijk veroorzaakt door de stoffen waarmee hij heeft gewerkt. Mijn ziektebeeld is sarcoidose,google maar!! Daar is goed meeteleven,je hoest wat,soms wat erger,soms wat milder,maar oke. En verder heb ik de afspraken alweer in huis voor de volgende scans van mijn buik. In augustus mag ik mij weer gelukkig prijzen met een nucleaire injectie,laxeren 1 of 2 dagen en twee a drie uur de scan in. Maar dat is voor mijn gevoel nog heel lang weg. Ik probeer al langere tijd weer te schrijven maar mijn blog werkt niet zo goed ,ik kan ook geen foto's uploaden. Hopelijk gaat het deze keer wel lukken,liefs Marianne