8 maart 2013.

Lief dagboek. Wat is het stil om mij heen,wat ben ik intens verdrietig,en moe,mijn hoofd doet pijn,mijn lichaam verdrinkt ............ik probeer mijn best te doen ,maar het voelt heel zwaar. Iedere dag langs dat lege huis,zo dichtbij,en ieders leven gaat weer zoals het gaan moet,maar mijn leven staat voor even stil. Iedere dag denk ik aan je lieve pa,soms praat ik met je,maar vaak huil ik....waarom,zo snel,het afscheid ,het ging allemaal zo snel,ik kan het nog steeds niet begrijpen. Ik weet dat de benauwdheid volledige grip op je kreeg dat werd je fataal,je kon niet meer,maar je wilde ook niet meer. Ik hoop te weten dat waar je nu bent het heel mooi en goed is,je bij onze lieve mam bent en bij onze hele GROTE en goede God,daar wilde je naartoe. Ik moet alles weer in rustiger vaarwater krijgen,en herinneringen vast houden. Deze week was heel zwaar,ik ben heel raar in mijn hoofd,mijn lichaam doet pijn ,maar we gaan door......we moeten door hoe dan ook. Eind van de maand gaan Mart en ik onze kinderen voor het eerst van ons leven in de steek laten,we gaan naar Flachau,skien,wandelen ,onze gedachten rust geven,even samen. Maar ze gunnen het ons,zij passen op onze honde teckel,en zullen het best goed hebben met elkaar. Er zijn ook heel veel lieve mensen om ons heen,maar alleen ik voel het verdriet nu van geen ouders meer hebben,en dit kost erg veel goede energie voor mijn zieke lijf. Dus positief en een vrij weekend om leuke dingen tegaan doen. Liefs Marianne