Dinsdag 5 februari 2013.

Lief dagboek, Een zware week is achter de rug ,het verdriet is groot ,het verlies nog groter maar we moeten verder. De benauwdheid zit nog steeds in mijn oren,het niet meer kunnen ,steeds afhankelijker worden,de onmacht,het onbegrip,de boosheid maar ook de warmte die hij mij iedere dag gaf. Maandag morgen was voor mij heel zwaar,allemaal aan het werk en naar school,daar zat ik. Eerst op de fiets naar Vestia om de huur optezeggen,allemaal heel zakelijk om daarna even koffie te drinken zoals ik gewent was . Maar toen dat lege huis,ik ben naar Ien gevlucht de boven buurvrouw van mijn vader en daar een potje zitten janken. Het weekend ben ik alweer aan het werk gegaan,dat was blik op oneindig en gaan en vanaf zondag morgen urine verzamelen voor mijn eigen half jaarlijkse onderzoeken. Vanmorgen met Jap samen naar het ziekenhuis,eerst langs de long afdeling om mijn vaders medicijnen terug te brengen,de longarts was geschokt. Zij had mij gisteren geprobeert te bellen maar ik was aan het werk. Ongelooflijk zei ze,zo snel ,nee dat had ik niet verwacht,ik had hem de zomer nog gegeven,maar hij wilde niet meer zo verder................... De weekend longarts die dienst had heeft haar nog gebelt ,zij zat voor een congres in Zwitserland om te vragen wat ze nog met dhr Roos konden!!! Maar zij had ook aangegeven dat hij niets meer wilde alleen een comfortabele dood. Nou alles behalve comfortabel,doodsnood dat noemen we het eerder. De scan zit er voor mij weer op en het wachten is op de uitslag ,18 februari om 14 uur. We moeten verder..............als twee weesgezinnen. Liefs Marianne