zaterdag 23 oktober 2010.

Lief dagboek.

Ik weet dat als de spanning te groot wordt,

U er zult zijn.

Ik weet dat als het wachten te lang duurt,

U het gebed verhoort.

Ik weet dat in stormen van mijn leven,

U mij vasthoudt.

Ik weet dat leven en dood-alles- U

eeuwig toebehoort.

Zo er is een intens zware week achter de rug,waarin ik door diepe dalen gegaan ben,maar ik krabbel weer omhoog.

Begin deze week zei ik tegen mijzelf en soms uitte ik mij tegen dierbare,zo is het genoeg geweest......................

Kwaliteit van leven staat bij mij hoog op mijn verlanglijst en niet ziek ,zwak en misselijk.

ZIEK ben ik ,die staat bovenaan,maar zwak zeker niet en misselijk wordt je van die KUUREN!!!!!!!!

De moeheid kent geen grenzen ,tot op je bot moe zijn dat beamen alleen kanker patienten,tuurlijk is iedereen weleens moe maar dat is lekker,na een goede nachtrust is dat meestal weer over of moe na een griep ook dat gaat over maar deze moeheid veroorzaakt door afbraak van je lichaam,de witte bloedlichaampjes,je beenmerg die afbrokkelt is verschrikkelijk intens.

De misselijkheid houdt ook al een week aan,ik moet echt geregelt wat eten dan zakt het akelige gevoel in mijn maag wat af maar het eten smaakt me nog steeds niet.

Vanaf de dag dat ik thuis kwam vorige week heb ik geregelt Joep uit gelaten om mijn conditie weer beet te pakken,en vanaf donderdag ben ik weer gaan werken...................

Vera was lekker logeren bij haar vriendin want tot dinsdagmiddag had ik leefregels,niet kroelen en knuffelen en apart slapen,alleen Bob was thuis,Jap had nog school die heeft deze aankomende week vakantie.

De moeheid neemt gelukkig wat af en hopelijk smaakt het eten binnen kort ook wat beter.

Lief dagboek liefs Marianne