30 mei 2010 zondag.

Lief dagboek.
Ik heb een week achter de rug waarin ik heel veel heb nagedacht over de afgelopen drie jaar...................
In deze drie jaar nadat wij als gezin werden geconfronteerd met kanker is er veel gehuilt maar ook veel gelachen want met drie kinderen in de puber leeftijden is er altijd beweging in en rondom het huis.
Ik ben naaar hun ook altijd open geweest en mijn standpunt altijd hoog gehouden,blijf lachen,houdt de moed erin ,blijf geloven in jezelf maar vooral geloof in God.
Dat is niet altijd makkelijk geweest,niet voor mijzelf maar ook niet voor de jongens die op een leeftijd zijn dat God ver weg is en wat doet hij dan met mam ,wat is daar de bedoeling van ik begrijp dat wel maar vind het moeilijk om daar met hun over in discussie te gaan.
Op dit moment sta ik voor een afspraak op de nucleaire afdeling in het Erasmus mc waarover ik informatie krijg over de behandeling die ik moet ondergaan.
Morgen vroeg om 10.30uur gaan Mart en ik samen het onbekende tegemoet,wij hebben op internet alles opgezocht wat ons te wachten staat en dat is niet mis.
Voor iedereen die ook nieuwsgierig is de site is prrt.nl op de brief die ik kreeg stond deze site om doortenemen voordat ik op het spreekuur kom?De moderne tijd je zult geen computer hebben zeg'.
Maar het was voor mij niet nieuw wat ik las want nadat ik geopereert was wist ik dat ik ooit voor deze behandeling in aanmerking zou komen toen was ik al benieuwd en heb toen alles op zitten zoeken.
Dit is de bekende "bunker"waar ik inga............als ik toestemming geef,ik heb heel veel vragen,ben heel zenuwachtig loop niets anders als naar het toilet,er is op dit moment veel onrust in mijn lijf.
Diep in mijn hart wil ik dit allemaal niet,maar hoe dan verder,groeit het in de lever heel hard of kan ik nog een paar jaar zo door leven,mijn leven op dit moment is goed,ik werk
gewoon,zelfs veel ik voel mij prima maar straks................
Bang ,ja dat ben ik ,heel bang en verschrikkelijk verdrietig ,WAAROM??????????????????????
Ik hoop dat er morgen meer duidelijk komt ,dat de angst plaats kan maken voor hoop en dat ik weer door iedereen gesteund mag worden om deze verschrikkelijke tijd te doorstaan.
Ik moet nog een onzekere nacht in waarin ik de laatste week veel gevochten heb met artsen,verpleegkundigen infusen uit mijn arm getrokken heb en Vera mij wakker maakte met mama ben je boos je praat zo hard in je slaap.............................inderdaad ik ben er heel erg mee bezig.
Ik slaap deze week bij Vera i.v.m bezoek uit Roemenie onze gasten slapen in onze kamer en Mart logeert bij Jasper.
Lief dagboek ik probeer morgen even verslag te doen over het gesprek liefs Marianne