Lief dagboek.Heeeeeeeeeeeeele laaaaaaaaaaaaaaange benen,leuk he deze foto moeder en dochter.
Even weer een berichtje van mijn kant,hoe gaat het ermee die vraag is mij deze twee jaar heel veel gevraagd.
Ongelooflijk het is alweer twee jaar geleden dat ik geconfronteerd werd met deze afgrijselijke mededeling,U HEBT KANKER!!!!!!!!!!!!!, 8 mei 2007 werd ik geopereerd en lag ik twee weken in het ziekenhuis wat is dat eigenlijk al lang geleden maar in mijn hoofd was het gisteren, iedere dag word ik geteisterd door angst,pijn maar vooral ook verdriet.
Ik heb mijn leven (ons leven)daar bedoel ik mee dat van Mart en mijn gezinnetje mijn kinderen weer op de rails gezet en probeer er maar het beste van te maken.
Mijn leven hangt zo aan elkaar van half jaar naar half jaar van onderzoek naar onderzoek van uitslagen naar uitslagen.
Dat is de realiteit van iemand met kanker,nooit meer onbezorgt plannen maken ,iedere dag is er een in de wetenschap dat het mischien wel de laatste zal zijn.
Dagelijks spookt het nu door mijn hoofd dat ook de lever is aangetast,daar baal ik geloof ik nog wel het meeste van waarom eigenlijk maakt dat zoveel verschil................ja voor mij wel mijn moeder is nu bijna 9 jaar geleden overleden t.g.v leverkanker met alle nare gevolgen die je maar kunt bedenken.
Ik heb het daar heel moeilijk mee,zij was zo'n lieve vrouw ,ik heb samen met haar de chemo's gedaan,haar gesteunt en getroost waar kon ,Veertje was 1 jaar ik was zelf nog zo'n jonge moeder en nu zitten mijn kinderen in het zelfde schuitje met eigenlijk een nog jongere moeder dan mijn eigen moeder toen was.
Het heeft me ook sterk gemaakt ,de persoon die ik nu ben de buiten kant lacht ,geeft antwoordt op de vraag hoe gaat het? goed hoor...........................maar de binnen kant huilt ik denk dat heel veel mensen hier niets van begrijpen of willen begrijpen alleen ik begrijp zelf heel goed wat ik ermee bedoel.
De wereld draait door zo ook bij ons,ik werk weer,doe weer het een en ander in de kerk,heb afgelopen periode twee maal voor 12 mensen gekookt die binnen onze gemeente een soort alpha cursus doen allemaal leuk om te doen en ook een grote afleiding.
Deze blog is begonnen als een op de hoogte houden van iedereen hoe het met mij zou verlopen in het ziekenhuis zodat Mart niet sávonds uren aan de telefoon hoefde te zitten ,en is uiteindelijk een uitlaatklep geworden voor mijzelf wat er allemaal in mij omgaat ,mijn verdriet van me afschrijven,mijn frustatie en soms wil ik het niet meer delen................
De afgelopen twee weken heb ik veel buikpijn gehad en rugpijn,ik moet zelf pijnmedicatie uitproberen wat het beste werkt want een paracetemolletje kan ik beter in de tuin planten want dat werkt absoluut niet,ik gebruik nu diclofenac in combinatie met paracetemol soms helpt dat gelukkig want een dag zonder pijn lijkt me wel wat.
Met de jongens gaat het prima,Veer is twee dagen ziek geweest,buikgriepje,nu lekker allemaal een lang weekend vrij behalve moeders,ik moet twee avonden werken ,helaas maar het weekend wel vrij,hopelijk wordt het mooi weer en kunnen we lekker in de tuin .
Lief dagboek we blijven doorgaan..............liefs Marianne
5 opmerkingen:
ik weet nog hoe dat was toen met je moeder we leefden te met je mee zoals ook nu geniet van je weekend ik moet werken
Lieve Marianne,
In de bijbel staat een tekst, "een sterke vrouw, wie zal haar vinden?"
nou jij bent er één, juist omdat je ook je zwakke kant weet te tonen.
sterke vrouw, ik wens je ook veel sterkte en kracht van de sterkste.
liefs Annemiek
Lieve Marianne,
Al weer twee jaar leven met de onzekerheid van onderzoeken en wachten op uitslagen. Uit je dagboek weten we dat dat niet meevalt, maar ... je slaat je er toch steeds weer door heen, hoe moeilijk dat ook vaak is. Je schrijft dat je denkt dat velen daar niets van begrijpen of willen begrijpen. Ik denk niet dat dat waar is. Ik hoor van velen om me heen hoeveel bewondering ze voor je hebben. Hoe je je weer op je werk voor de bewoners inzet, in je gezin voor man en kinderen en voor allen die je lief zijn én dan ook nog in de kerk het koken voor de Alpha groep. Ik word daar steeds weer stil van als ik het lees.
Maar dat je je ook vaak bezorgd maakt is zo begrijpelijk en iedereen zou dat zo graag anders willen, maar meer dan met jou en je gezin meeleven kunnen we niet.
Annemiek schreef dat je een sterke vrouw bent. Ik kan niet anders dan dat onderschrijven.
Ik wens je het allerbeste en heel veel sterkte!
Hartelijke groeten,
Riny
riny,je haalt de woorden uit mn mond!
het zussie
Kanjertje ben je !
x
Een reactie posten