Lief dagboek.
Vanmorgen onverwachts koffie visite gehad,Tineke een vriendin van Arie en Hilda wij hebben haar ontmoet tijdens de wintersport vakantie's.
Heel verrassend gezellig zitten kletsen,we treffen mekaar misschien in Oostenrijk nog als zij op doorreis zijn naar Italie.
Na de visite op de bank in slaap gevallen,ik laat het allemaal maar gebeuren toch weer een uur geslapen lekker samen met Joep op de bank.
Daarna nog even een paar bladzijden in mijn boek gelezen,en toen Joep uitgelaten.
Vanmiddag naar de kerk geweest om de kerkblaadjes optehalen,gezellig een kopje thee gedronken iedereen even op de hoogte gebracht van hoe het met mij gaat wanneer ik de uitslag hoor en of ik de kinderen mis.
Ik mis de kinderen wel,maar....het geeft mij een goed gevoel dat ik mij niet stoerder moet opstellen,dat ik mij aan mijn moeheid kan overgeven.
Dat ik hun niet hoef te belasten met hoe ik mij voel,ik hoor Jap af en toe nog vragen mam gaat het wel je doet te veel,je bent moe maar ik bleef gaan, gewoon door de moeheid heen.
Ik weet nu dat de kinderen het prima hebben,veel plezier,mooi weer,in goede handen zijn onder de vleugels van heel dierbare vrienden wat wil ik dan nog meer.
Ik moet nu naar de 24ste toeleven en met de uitslag aan de gang,dat heet overleven dat realiseer ik mij en dat is heel vermoeiend,ik probeer mijn zinnen wel te verzetten maar gedoseerd.
Slapen s'nachts is een puinhoop tot 3 uur en dan klaar wakker en dan tegen de ochtend val ik weer in slaap.
Ik neem me nu voor om vannacht maar te gaan lezen als ik wakker wordt,dan val ik misschien sneller weer in slaap.
Ik las vandaag dit gedicht,
Is de ziekte een noodsignaal van
je lichaam waarvan je teveel eist?
Dan is die rust een noodzaak.
Dan is de pijn ,de zwakte, het futloze
net wat je nodig had: een rem op je rennen.
Want zonder die rem,
zonder het noodsignaal
dat je lichaam je geeft,
blijf je doordrammen,veel te snel.
Je zou nooit stoppen,
Je zou te ver gaan.
Luister dus naar je lichaam,
luister naar de taal van je ziekte.
En doe er iets mee.
Dit stond in Ik wens je beterschap van Karel Claes.
Dat heeft me wel aan het denken gezet dat ik op tijd gestopt ben mede door mijn vele lieve collega's die overbezorgd zijn ,door sommigen werd ik tot de orde geroepen Marian STOP HO NU MAAR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ze hebben allemaal gelijk mijn lichaam moet zich nog zo herstellen en daar moet mijn geest ook aan mee werken.
Oh wat klinkt dat intelligent zeg,ha,ha !!!!
Mijn broer zei vlak na de operatie zus je lichaam moet nu een topprestatie leveren om zich te herstellen dat had hij gelezen toen ik op de i.c. lag ,dus ik ben nu een klein beetje een topsporter.
Ik moet goed eten ,goed drinken veel fruit en multi vitaminen gebruiken.
En vooral uitrustten??????????????
Lief dagboek tot morgen liefs Marianne.
3 opmerkingen:
Hoi Marian,
Waardeloos dat je je zo oververmoeid voelt maar ik vind het wel goed van je dat je Sonneburgh hebt laten weten dat je het niet trekt om je daar een beetje uit te sloven. Voorlopig heb je nog genoeg aan jezelf en zo als je schrijft geef je er nu wel aan toe mede doordat je even rust in huis hebt zonder de kinderen. Koester het maar en je weet dat ze het goed en leuk met elkaar hebben in Oostenrijk.
Goed idee om vannacht je boek er eens bij te pakken, wellicht helpt het je weer in slaap te komen, ik hoop het voor je.
Hopelijk gaan de dagen een beetje snel voor je zodat je dinsdag eindelijk weet waar je aan toe bent en wat je allemaal nog evt. te wachten staat.
Sterkte hoor, liefs van Rene en Ingrid
He zussie,
Recupereren heet dat. Herstellen na een topprestatie.En er zijn topsporters die daar een heel team voor hebben. voedingsdeskundigen, masseurs, coaches. En die doen dat als werk /professionals. Die hebben er geen gezin bij, geen boodschappen, geen Sonneburg. Je weet wat ik altijd zeg: de amateurmarathon lopers leveren naast hun baan etc een veel grotere prestatie dan de professionals. Dus jouw prestatie is super zwaar. Geniet nog maar ff van je rust. Oh ja, misschien kunnen we vanacht bellen. Heb ik ook wat te doen. Of samen chatten met cam. Als ik jou litteken mag zien, mag jij de mijne zien ( hihi, ik heb er nog 1 van vroeger )
Kus van je Broertje
Hoi Marianne,
Wat een wijsheid zeg!!! :D
Wat Rein zegt, is wel waar hè.
En natuurlijk mis je de kinderen, maar het is o zo fijn en goed om je even helemaal op jezelf te kunnen richten zonder dat je de kinderen daarmee "belast". Ze worden door dit soort situaties zo snel volwassen (vind ik!!).
Het geeft helemaal niets dat ze zien dat mama het moeilijk heeft en door een zware tijd heen gaat. Hierdoor worden ook zij emotioneel gevormd. Jij leert ze als het ware dat het goed is om je te uiten en hoe ze dat zouden kunnen doen. Toch is het ook heel belangrijk, dat ze even weg zijn en hun zinnen kunnen verzetten. Al weet ik zeker, dat ze heel vaak aan je denken!!!
Meid... ik blijf aan je denken.
Hou je taai en neem je tijd.
Dikke kuss
Christa
Een reactie posten