maandag 29 december 2014

Lief dagboek.

De laatste blog voor 2014.
Na bijna vier dramatische weken begin ik mij weer een mense mens te voelen.
Volgens de arts in het ziekenhuis heb ik een virus onder de leden gehad misschien toch wat van het NORO virus opgelopen in Sonneburgh .
Ik ben aardig wat afgevallen maar voel me nu wel weer wat sterker te worden.
Ik probeer alle krachten weer te bundelen en positief vooruit te kijken dat valt zeker niet mee maar het gaat me zeker weer lukken.
De kerst dagen zijn druk maar gezellig geweest met de kinderen en aanhang hebben we al een huis vol nu oud en nieuw nog en dan weer de normale dagen.
Daar kijk ik altijd naar uit alles weer opgeruimd in huis alles aan het werk of naar school.
Eind januari moet ik weer bij de ARBO  arts komen en zullen we zien wat we gaan doen.
Voor iedereen een gezellig gezond en liefdevol 2015 gewenst.
Liefs Marianne

14 december 2014

 

Lief dagboek,


Mijn tranen zijn verborgen,
achter een muur van vrolijkheid.
Ze zijn alleen maar zichtbaar,
voor wie heel goed kijkt.
Mijn tranen zitten in mijn hart,
ik kan ze niet meer drogen.
Voor wie niet kijkt,zijn ze verstopt,
die kijkt niet in mijn ogen.
Mijn tranen zijn van mij alleen,
ik wil ze niet steeds delen.
Begrijpen kun je ze nooit,al zijn het er zovelen.
Mijn tranen zijn voor wie ze ziet,
zonder dat ze stromen.
Voor wie de pijn kent in mijn hart,
de pijn van verloren dromen.

Er is vrijdag met spoed bloed geprikt omdat ik kilo's ben afgevallen en hele dagen op toilet zit futloos en lusteloos ben en mij echt heel ziek voel.
Deze week bedacht ik mij dat dit wel eens het einde kon wezen maar ook al is dat nog niet zo mijn leven wordt steeds brozer.
Bang om dood te gaan ben ik niet maar om mijn gezin achter te moeten laten valt me zwaar.
Zaterdag belde mijn huisarts dat het niet de schildklier is toch maar het ziekenhuis bellen en hou je taai.
Dus weer tijd om over na te denken morgen het ziekenhuis bellen hopelijk kan ik even komen bloed prikken en daarna naar de ARBO arts ben benieuwd.
Werken is voorlopig niet aan de orde en misschien wel nooit meer zoals ik mij nu voel leef ik op halve kracht lig ik veel op de bank en doe mijn huishouden relaxt.
Toch heb ik nog goede hoop dat het  leven nog een poosje aangenaam mag zijn maar op dit moment valt het niet mee.
Ik wens vanaf deze plek iedereen fijne feestdagen .
Liefs Marianne