maandag 23 september 2013

maandag 23 September 2013.

 

 

 
Lief dagboek.
 

Zo de uitslag is binnen na een uur in de wachtkamer gezucht en gesnuif van mede patienten  eindelijk aan de beurt.
De bloed uitslagen waren goed de kankerwaarde in het bloed was verdubbelt maar daar moest ik mij niet druk om maken.
De oorzaak daarvan is dat ik 8 weken niet mijn sandostatine injectie heb gekregen dit i.v.m de onderzoeken en daarom is die waarde zo verhoogt.....oke het zal wel het voelt niet goed in mijn hoofd.
Mijn HB gehalte is in stijgende lijn fantastisch en verder de uitzaaiingen in longen en lever zijn stabiel gebleven maar waar ik en ook Mart ons dood van schrokken is dat de tumor in mijn bekken 5,3 cm groot is en waarschijnlijk die pijn veroorzaakt die ik ervaar rechts onder in mijn buik.
Maar dat zien we over een half jaar dan wel weer...........................!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
Het is toch wat eigenlijk geen tijd de hele wachtkamer vol na 4 weken vakantie en dan tijdens de uitleg aan ons ook nog lastig gevallen worden door een loodgieter die er thuis niet in kan en dit al lachend.
Nou lachen kon ik op dat moment niet hij vond de uitslag positief dan wij ook maar wat extra paracetemol en we gaan op naar het volgende half jaar.
De kanker gaat weer in mijn kastje op het plankje tot  de volgende oproep.
Er komt hopelijk weer rust in mijn lijf maar vooral rust in mijn hoofd.
 
Wat mis ik op dit moment vreselijk mijn lieve vader en eigenlijk mis ik ook intens mijn moedertje die er al 14 jaar niet meer is.
Maar ik heb mijn lieve man en kinderen om mij heen dikke knuffel ,voor iedereen die op wat voor manier aan mij hebben gedacht de afgelopen tijd liefs Marianne

dinsdag 10 september 2013

dinsdag 10-09-2013

Lief dagboek,


Doodsbang.......................dat ben ik wat voor zwaard hangt er boven mijn hoofd!!!!
Waarom moet de uitslag zolang duren allerlei muizenissen haal ik in mijn hoofd.
Ik voel me rot verdrietig angstig bang hopeloos eenzaam noem het allemaal maar op.
Er gaat nu geen minuut nee geen seconde voorbij of er gaat wel weer een scenario over doodgaan mijn hersens voorbij.
Toch slaap ik prima dat is niet te verklaren maar is wel waar dat is dan wel weer lekker.
Maar die onrust in mijn lijf voelt niet goed die pijn die moeheid ik ben echt waar doodsbang.
Maar als ik alles  de revue laat passeren en mijn blog terug lees is dit gevoel er wel vaak voor alle uitslagen ik probeer mijn gezin draaiende te houden en gewoon te werken maar dat valt niet mee.
Ik moet nu nog twee weken wachten en hopelijk vind ik mijzelf weer terug en kan ik met een gerust hart op naar het volgende half jaar.
Liefs Marianne