Maandag 18 februari 2013.

Lief dagboek, Jippie de uitslag is stabiel,positief geen klachten,geen opvliegers,geen pijn klachten wel vreselijk moe..........en soms vreselijk verdrietig. Maar een half jaar weg blijven dat dan weer wel. Ik heb bloedarmoede,en wat gaan we daar aan doen,even nog niets,toegeven aan de moeheid dat ga ik zeker weer doen. Het huis van mijn lieve vader is leeg,ik heb heel hard gewerkt,maar het voelt goed,het moest toch en ik kon het. Alles is door mijn handen gegaan,alle paperassen,alle cd's,alle foto's,het servies,zijn kleding,harken,bezems,schilderijen,kastjes en noem het verder maar op. Spullen op marktplaats en spullen naar de bazar,spullen onder verdeelt bij rein,en spullen verkast naar mijn huis,Rein en ik we hebben gelachen en gehuilt ieder deed het op zijn eigen idiote manier zelfs janken met een tompouche in je mond lukt hoor.............. En nu verwerken,het is goed ,geen benauwdheid meer.........maar het is heel stil om mij heen. Ik ga lekker twee dagen met mijn vriendin naar scheveningen,uitwaaien,uitrustten,bijkletsen,lachen en waarschijnlijk ook een traan laten. Wij hebben heel veel kaarten gekregen na het overlijden van mijn vader en een sprong eruit met het volgende gedicht. Je eigen vader blijft je vader zo eigen en zo vertrouwd Je wilt hem niet graag missen omdat je van hem houdt Maar eens dan komt de dag dat je hem moet laten gaan Je zegt dat het goed is maar in je ogen blinkt een traan. Liefs Marianne

Dinsdag 5 februari 2013.

Lief dagboek, Een zware week is achter de rug ,het verdriet is groot ,het verlies nog groter maar we moeten verder. De benauwdheid zit nog steeds in mijn oren,het niet meer kunnen ,steeds afhankelijker worden,de onmacht,het onbegrip,de boosheid maar ook de warmte die hij mij iedere dag gaf. Maandag morgen was voor mij heel zwaar,allemaal aan het werk en naar school,daar zat ik. Eerst op de fiets naar Vestia om de huur optezeggen,allemaal heel zakelijk om daarna even koffie te drinken zoals ik gewent was . Maar toen dat lege huis,ik ben naar Ien gevlucht de boven buurvrouw van mijn vader en daar een potje zitten janken. Het weekend ben ik alweer aan het werk gegaan,dat was blik op oneindig en gaan en vanaf zondag morgen urine verzamelen voor mijn eigen half jaarlijkse onderzoeken. Vanmorgen met Jap samen naar het ziekenhuis,eerst langs de long afdeling om mijn vaders medicijnen terug te brengen,de longarts was geschokt. Zij had mij gisteren geprobeert te bellen maar ik was aan het werk. Ongelooflijk zei ze,zo snel ,nee dat had ik niet verwacht,ik had hem de zomer nog gegeven,maar hij wilde niet meer zo verder................... De weekend longarts die dienst had heeft haar nog gebelt ,zij zat voor een congres in Zwitserland om te vragen wat ze nog met dhr Roos konden!!! Maar zij had ook aangegeven dat hij niets meer wilde alleen een comfortabele dood. Nou alles behalve comfortabel,doodsnood dat noemen we het eerder. De scan zit er voor mij weer op en het wachten is op de uitslag ,18 februari om 14 uur. We moeten verder..............als twee weesgezinnen. Liefs Marianne