Hoesten,hoesten en nog eens hoesten...........
Nog geen oproep gekregen om naar de longarts te gaan.
Maar hoesten ,wat niet mooi meer is,maar goed waarschijnlijk is het niet belangrijk of nog niet erg genoeg.
want uiteindelijk heb ik het waarschijnlijk al vanaf 2010............ja,ja.
we wachten het maar af,en hopen en bidden dat de uitslag geen mokerslag gaat worden,want wat dan ,of hoe dan verder.
Het zit dagelijks weer in mijn hoofd te spoken,s'nachts droom ik weer de meest bizarre scenario's en soms worden mijn ogen troebel en huil ik zacht ,ik heb mij deze keer ook vaak afgevraagd WAAROM IK!!!!!!!!!!!!!!
En niet.........ach laat ook maar, WAAROM IK NIET!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik ben heerlijk aan het lezen,met vriendinnen op pad,leuke dingen doen,maar het knaagd.
Mijn leven ,nee ons leven is nooit meer onbezorgt,altijd ligt de kanker op de loer,de onderzoeken,de uitslagen,de scans,de sandostatine injecties al vier jaar lang iedere maand geconfronteerd worden met kanker en dan proberen je leven zo normaal mogelijk te laten verlopen.
Een normale moeder zijn ,een gezellige vriendin,een lieve dochter een fantastische vrouw,een fijne hard werkende collega,ik hoor het geregelt van iedereen om mij heen maar vooral een kind van God zijn,maar soms is dat zwaar ,en hol ik maar, en draaf door.
Gelukkig is het normale leven in huis weer begonnen,Vera naar school en heeft het prima naar haar zin(PUBERT) en niet een heel klein beetje hahaha.
Bob zit twee dagen op school en loopt drie dagen stage,en Jap heeft vorige week zijn ontgroeningsweek gehad in Denhaag.
Morgen heeft hij een sportdag en volgende week weer vijf dagen in de schoolbanken.
Zo ik heb dit weer lekker van me af geschreven en dat geeft weer wat lucht,
Liefs Marianne
