Lief dagboek,
Even een berichtje over het wel en wee aan het Slotboomplein.
Met mijn vader gaat het heeeeel ............langzaam wat vooruit al vind hij het lang zo snel niet gaan als hij zou willen.
Het is ook moeilijk,en goed te begrijpen ,de wil is er maar de uitvoering nog onmogelijk.
Geduld dat is het wat mensen moeten leren in zo'n situatie,daarom is afleiding het beste medicijn,gezellig een bezoekje of de telefoon en de zon speelt een grote rol in dit geheel,wat zou het lekker zijn even buiten in de tuin,wat vaker een rondje om het huis als het zonnetje schijnt.
Voor ons als kinderen is het ook heel moeilijk om onze vader zo te zien,de onmacht van het "nog niet kunnen",het wel willen,het onrustige,de kortademigheid,soms het uitspreken van angst komt dit ooit nog goed.
Maar we proberen positief te blijven.
Met mij gaat het goed als ik maar mijn rust pak waar mijn lichaam naar vraagt,en dat lukt op dit moment niet echt,vandaag om 12uur vertrokken naar Goes,Jasper moest daar zijn eind presentatie geven,fantastisch een 7 als eind opdracht.
Nog een paar weken en dan hangt hier aan het Slotboomplein de vlag uit en is Jasper een cios diploma rijker.
Ook vanavond voor Bob naar school,doorgaan zo,fantastisch,nog een paar weken en de vakantie staat voor de deur voor de kinderen maar ook voor ons een feestelijk jaar maar ook een jaar met veel zorgen.
Deze afgelopen week was het vijf jaar geleden dat ik geopereerd ben,vijf jaar leven met kanker,een eigenlijk zo normaal mogelijk leven leiden maar wel met veel vragen ,en hoe kijken wij naar de toekomst ..........
Dit jaar waren wij 25 jaar getrouwd,wij hebben drie fantastische kinderen en hebben nog veel plannen voor de komende jaren,ook wij zien dit leven positief,maar dit kunnen wij zeker niet alleen,onze Grote Baas helpt ons nog steeds hiermee.
Liefs Marianne
donderdag 10 mei 2012
vrijdag 4 mei 2012
ziekenhuis bezoek.
Lief dagboek,
Even een verslag hoe het na vijf dagen thuis zo ging met onze pa Jan.
Het ging met ups en downs,de ups waren zeker in de minderheid ,de downs daarentegen in overvloed.
Maar alles heel begrijpelijk,er is angst,pijn,benauwdheid en kortademigheid en je kan niet zo uit de voeten zoals jezelf zou willen.
En wat dacht je van al die regel tantes over de vloer,de een komt je wassen,de ander regelt je medicijnen,ga een stukje lopen,kom op,er gebeurt zoveel met een mens dat moet allemaal verwerkt worden.
En dan de angst komt dit allemaal wel goed,zo dus ook afgelopen dinsdag heb ik de cardioloog nog even gebeld om te vragen of het toch allemaal erbij hoort,vooral de kortademigheid maar hij wist ons gerust te stellen en zag ons hopelijk vrijdag a.s op het spreekuur.
De tranen zitten ook erg hoog ,soms is het allemaal teveel,hij wil zo graag VOORUIT.....................maar dat gaat heel langzaam.
Vandaag op controle geweest,in de auto voor de deur opgehaald en in het ziekenhuis voor de deur eruit en lopen maar...............twee bekende dames voor ons hadden een rolstoel klaar staan ,maar nee hoor je zal geen Roos zijn als je naast die rolstoel gaat lopen,nou en dat ging fantastisch.
Op weg naar de longarts,een klein stukje voor de balie even een tussenstop toch in de stoel en dat was zeker zonder gehijg,dus ik was erg verbaasd
De longarts had jammer genoeg geen uitslagen van de biopten,maar ging daar met spoed werk van maken.
Zij was erg tevreden en heeft de longen nog even doorgelicht of alles in orde was maar dat zag er prima uit.
Ook zij heeft nog eens duidelijk gemaakt dat het een grote operatie geweest is en dat daar een aantal weken over heen gaan voordat je weer je conditie terug hebt.
En wat de longen betreft daar moet zo snel mogelijk toch met medicijnen gestart gaan worden voor een beter resultaat met ademhalen.
Het zuurstof gehalte na omkleden was 80% en dat herstelde heel langzaam naar de 91% ,eigenlijk moeten we daar best tevreden mee zijn.
De afspraak is nu dat er contact opgenomen wordt met het Erasmus mc om daar bij de longarts verder met medicijnen te gaan werken.
Toen op weg naar de cardioloog verpleegkundige,stukje rolstoel maar al snel had pa de smaak te pakken en daar ging de wandelpas er weer in.
Even een half uurtje uit zitten rusten en toen drie kwartier het hele verhaal vertelt van de opname amphia tot aan het ontslag ikazia...............en hoe nu thuis.
Onzeker en bangheid spelen de hoofdrol maar ook de emoties,maar dat is allemaal normaal.
Bloeddruk en pols waren prima ,de wonden zien er mooi uit het been waar een ader uitgehaald is ziet er bont en blauw uit en is wat oedemateus(dik) er zit wat vocht in dat been maar is geen probleem dat moet je er langzaam uitlopen.
En 6 weken zo'n romantische kous dragen(wit voetje).
Pa werd gerust gesteld en heeft zich opgegeven voor een revalidatie programma,6 weken lang 2x per week sporten,naar een dietiste,een maatschappelijkwerkster,de fysio en de cardioloog.
Het schema behouden we zeker voorlopig nog,alleen de nachtdienst proberen we aftebouwen,maar iedere dag komen een van de regeltantes alles dus nog regelen,HAHA...........gezellig hoor.
Maar bel hem gerust voor een gezellig koffie of thee onderonsje daar heeft hij wel weer zin in.
Afgelopen nacht hebben de oudste twee kleinzoons bij hem geslapen,je zou denken dat wordt lang leve de lol,maar pa had redelijk goed geslapen en voelde zich lekker uitgerust,de pijn wordt minder en het hoesten ook.
De toekomst zal het laten zien hoe het zal gaan maar er zijn nog geen drie weken voorbij.
Liefs Marianne
Even een verslag hoe het na vijf dagen thuis zo ging met onze pa Jan.
Het ging met ups en downs,de ups waren zeker in de minderheid ,de downs daarentegen in overvloed.
Maar alles heel begrijpelijk,er is angst,pijn,benauwdheid en kortademigheid en je kan niet zo uit de voeten zoals jezelf zou willen.
En wat dacht je van al die regel tantes over de vloer,de een komt je wassen,de ander regelt je medicijnen,ga een stukje lopen,kom op,er gebeurt zoveel met een mens dat moet allemaal verwerkt worden.
En dan de angst komt dit allemaal wel goed,zo dus ook afgelopen dinsdag heb ik de cardioloog nog even gebeld om te vragen of het toch allemaal erbij hoort,vooral de kortademigheid maar hij wist ons gerust te stellen en zag ons hopelijk vrijdag a.s op het spreekuur.
De tranen zitten ook erg hoog ,soms is het allemaal teveel,hij wil zo graag VOORUIT.....................maar dat gaat heel langzaam.
Vandaag op controle geweest,in de auto voor de deur opgehaald en in het ziekenhuis voor de deur eruit en lopen maar...............twee bekende dames voor ons hadden een rolstoel klaar staan ,maar nee hoor je zal geen Roos zijn als je naast die rolstoel gaat lopen,nou en dat ging fantastisch.
Op weg naar de longarts,een klein stukje voor de balie even een tussenstop toch in de stoel en dat was zeker zonder gehijg,dus ik was erg verbaasd
De longarts had jammer genoeg geen uitslagen van de biopten,maar ging daar met spoed werk van maken.
Zij was erg tevreden en heeft de longen nog even doorgelicht of alles in orde was maar dat zag er prima uit.
Ook zij heeft nog eens duidelijk gemaakt dat het een grote operatie geweest is en dat daar een aantal weken over heen gaan voordat je weer je conditie terug hebt.
En wat de longen betreft daar moet zo snel mogelijk toch met medicijnen gestart gaan worden voor een beter resultaat met ademhalen.
Het zuurstof gehalte na omkleden was 80% en dat herstelde heel langzaam naar de 91% ,eigenlijk moeten we daar best tevreden mee zijn.
De afspraak is nu dat er contact opgenomen wordt met het Erasmus mc om daar bij de longarts verder met medicijnen te gaan werken.
Toen op weg naar de cardioloog verpleegkundige,stukje rolstoel maar al snel had pa de smaak te pakken en daar ging de wandelpas er weer in.
Even een half uurtje uit zitten rusten en toen drie kwartier het hele verhaal vertelt van de opname amphia tot aan het ontslag ikazia...............en hoe nu thuis.
Onzeker en bangheid spelen de hoofdrol maar ook de emoties,maar dat is allemaal normaal.
Bloeddruk en pols waren prima ,de wonden zien er mooi uit het been waar een ader uitgehaald is ziet er bont en blauw uit en is wat oedemateus(dik) er zit wat vocht in dat been maar is geen probleem dat moet je er langzaam uitlopen.
En 6 weken zo'n romantische kous dragen(wit voetje).
Pa werd gerust gesteld en heeft zich opgegeven voor een revalidatie programma,6 weken lang 2x per week sporten,naar een dietiste,een maatschappelijkwerkster,de fysio en de cardioloog.
Het schema behouden we zeker voorlopig nog,alleen de nachtdienst proberen we aftebouwen,maar iedere dag komen een van de regeltantes alles dus nog regelen,HAHA...........gezellig hoor.
Maar bel hem gerust voor een gezellig koffie of thee onderonsje daar heeft hij wel weer zin in.
Afgelopen nacht hebben de oudste twee kleinzoons bij hem geslapen,je zou denken dat wordt lang leve de lol,maar pa had redelijk goed geslapen en voelde zich lekker uitgerust,de pijn wordt minder en het hoesten ook.
De toekomst zal het laten zien hoe het zal gaan maar er zijn nog geen drie weken voorbij.
Liefs Marianne
dinsdag 1 mei 2012
Vijf dagen thuis.
Alweer vijf dagen thuis onze pa,en hoe....
Vrijdag ,zaterdag en zondag veel op bed,te moe om maar wat te ondernemen maar vanaf gisteren
gaat het de goede kant op.
Ik kom door de crisis heen aldus Jan Roos,lekker geslapen,bijna niet gehoest s'nachts ,en was wat activer aan het worden.
Daar moet je je nog niet heel veel bij voorstellen maar toch,uit bed aan tafel praatjes hebben"orders" uitdelen ,lekker zichzelf gewassen en de zon scheen dus de tuin in.
Ook heeft hij zelf weer wat telefoontjes gedaan en is toch al wat meer uit bed.
De kortademigheid blijft en is zeker ook niet minder dat is wel wat om ongerust over te zijn,blijft dit of is dit het verloop na de operatie?????????????
Volgens de papieren is dit normaal,het is vandaag ook pas twee weken geleden dat deze grote operatie heeft plaats gevonden dus wat wil een mens nou eigenlijk.
We hebben een rooster waar de dag en nachtdienst op staat,deze afgelopen nacht heeft Jasper bij opa geslapen ,Mart en Rein zijn ook al aan de beurt geweest maar dat is toch wel heel onrustig.
Co is vannacht aan de beurt en ik doe daar niet aan mee dan weet ik zeker dat ik mijn energie opbrand.
Maar zo lukt het allemaal goed,zondag is mijn oude tantetje heel de dag bij hem geweest,en zijn jongste zus komt van de week ook nog even helpen dan komt het goed.
Vrijdag gaan we voor controle naar het ziekenhuis,ben erg benieuwd wat we bij de longarts te horen krijgen waarschijnlijk heeft zij de uitslag van de biopten.
Zondag in de kerk brak ik ineens toen we Lied 223 gingen zingen dat is zo'n mooi lied.
De aarde is vervuld
van goedertierenheid,
van Goddelijk geduld
en Goddelijk beleid.
Deze week ben ik veel vrij,kan ik weer even bijtanken,de zaken voor Jasper's verjaardag regelen en weer wat aan mijzelf denken dat ook ik energie nodig heb en kracht en moed om doortevechten.
Dat lukt goed maar soms komt er teveel op mijn pad,en ik zeg altijd tegen de jongens overal waar "TE" voorstaat is niet goed.
Maar dat is een moeder onderonsje...................
Morgenvroeg sta ik om 9 uur present bij mijn vader,even een klein stukje wandelen bij goed weer,dacht ik zo,vandaag heeft hij 2x op de hometrainer gezeten en ik moet zeggen er komt vooruitgang in.
Morgenavond ga ik naar de Titanic met mijn dochter en twee vriendinnen,lekker gezellig een meiden avond.
En vanmiddag een bril opgemeten ,jahoor bijna 47 jaar en dan gaat het toch gebeuren ,niet zomaar een bril voor zowel veraf als dichtbij....grrrrrrrrrr
Vreselijk veel lol hebben ze er hier al over gehad.
Lieve mensen bel gerust om even bij onze vader langs te gaan,zo even een half uurtje lukt zeker.
Liefs Marianne
Vrijdag ,zaterdag en zondag veel op bed,te moe om maar wat te ondernemen maar vanaf gisteren
gaat het de goede kant op.
Ik kom door de crisis heen aldus Jan Roos,lekker geslapen,bijna niet gehoest s'nachts ,en was wat activer aan het worden.
Daar moet je je nog niet heel veel bij voorstellen maar toch,uit bed aan tafel praatjes hebben"orders" uitdelen ,lekker zichzelf gewassen en de zon scheen dus de tuin in.
Ook heeft hij zelf weer wat telefoontjes gedaan en is toch al wat meer uit bed.
De kortademigheid blijft en is zeker ook niet minder dat is wel wat om ongerust over te zijn,blijft dit of is dit het verloop na de operatie?????????????
Volgens de papieren is dit normaal,het is vandaag ook pas twee weken geleden dat deze grote operatie heeft plaats gevonden dus wat wil een mens nou eigenlijk.
We hebben een rooster waar de dag en nachtdienst op staat,deze afgelopen nacht heeft Jasper bij opa geslapen ,Mart en Rein zijn ook al aan de beurt geweest maar dat is toch wel heel onrustig.
Co is vannacht aan de beurt en ik doe daar niet aan mee dan weet ik zeker dat ik mijn energie opbrand.
Maar zo lukt het allemaal goed,zondag is mijn oude tantetje heel de dag bij hem geweest,en zijn jongste zus komt van de week ook nog even helpen dan komt het goed.
Vrijdag gaan we voor controle naar het ziekenhuis,ben erg benieuwd wat we bij de longarts te horen krijgen waarschijnlijk heeft zij de uitslag van de biopten.
Zondag in de kerk brak ik ineens toen we Lied 223 gingen zingen dat is zo'n mooi lied.
De aarde is vervuld
van goedertierenheid,
van Goddelijk geduld
en Goddelijk beleid.
Deze week ben ik veel vrij,kan ik weer even bijtanken,de zaken voor Jasper's verjaardag regelen en weer wat aan mijzelf denken dat ook ik energie nodig heb en kracht en moed om doortevechten.
Dat lukt goed maar soms komt er teveel op mijn pad,en ik zeg altijd tegen de jongens overal waar "TE" voorstaat is niet goed.
Maar dat is een moeder onderonsje...................
Morgenvroeg sta ik om 9 uur present bij mijn vader,even een klein stukje wandelen bij goed weer,dacht ik zo,vandaag heeft hij 2x op de hometrainer gezeten en ik moet zeggen er komt vooruitgang in.
Morgenavond ga ik naar de Titanic met mijn dochter en twee vriendinnen,lekker gezellig een meiden avond.
En vanmiddag een bril opgemeten ,jahoor bijna 47 jaar en dan gaat het toch gebeuren ,niet zomaar een bril voor zowel veraf als dichtbij....grrrrrrrrrr
Vreselijk veel lol hebben ze er hier al over gehad.
Lieve mensen bel gerust om even bij onze vader langs te gaan,zo even een half uurtje lukt zeker.
Liefs Marianne
Abonneren op:
Posts (Atom)