Lief dagboek.
Even een berichtje hoe het deze dagen gegaan is met de onderzoeken.
Woensdag morgen om 10.45 uur de nucleaire injectie en het vreselijke laxeer middel.
Dat laxeermiddel is werkelijk vreselijk mijn darmen maken overuren maar mijn hersens ook,tot vannacht half drie heb ik op toilet gezeten.
Vanmorgen om 9.15 uur werd ik door mijn broertje opgehaalt die mij gezellig deed vergezellen naar het Erasmus om 10.15 uur lag ik in de eerste scan daar werden vier plaatjes van ieder een kwartier gemaakt.
Ik heb wat liggen kletsen met twee artsen of wat het ook waren zij waren erg benieuwd hoe ik deze onderzoeken ervaarde en of ik al meer in de scans had gelegen ,zij leefden mee over mijn ervaringen.
Ik vertelde hun wel dat ik niet meer wilde laxeren dat begrepen ze ook wel,nadat de vier plaatjes gemaakt waren vertelde zij dat ik maandag a.s toch weer terug moest komen maar ik hoefde niet te laxeren.
Op naar de volgende scan daar lag ik weer voor 20 minuten met mijn armen in de lucht en het apparaat op een paar millimeters van je hoofd de ene arts na de andere komt binnen maar niet denken dat er ook maar een bij is die iets tegen mij zegt ,nee alleen maar naar de computer schermen kijken waar mijn lijf op te zien is.
Of beter gezegt het oplichten van de kanker.
Uiteindelijk ben ik er helemaal klaar mee geen scans meer geen laxeer zooi meer geen dokters geen gezeur eigenlijk even niets meer.
Op dit moment heb ik het helemaal gehad,mijn hoofd is leeg en verward,maar maandag hoef ik niet te komen dat is prettig.
Ik moet nu geduld op brengen voor de uitslag van 20 mei wat gaat er gebeuren..................
Morgen koninginnedag vieren hopelijk wat rust krijgen en dan drie dagen werken en dan lekker vakantie vieren met de kinderen lief dagboek tot gauw.
donderdag 29 april 2010
dinsdag 20 april 2010
dinsdag 20 april 2010.
Lief dagboek.
Na een roerige week vol verdriet,en het waarom staat er weer een nieuwe week voor de deur met in gedachte de naderende onderzoeken.
Het is allemaal erg verwarrend,in de wetenschap dat de uitzaaiingen gegroeid zijn voel ik mij in de kracht van mijn leven!!!!!!
Het zet je leven weer op de kop,maar we gaan door ,heel makkelijk gezegt maar het moet.
Woensdag moet ik naar het ziekenhuis(volgende week) voor het toedienen van de nucleaire injectie en het laxeer middel ophalen en donderdag ga ik 4 uur de scan in.
Dat wordt weer afzien ,lichamelijk maar ook geestelijk .
En eventueel als ze donderdag niet genoeg plaatjes hebben moet ik vrijdag terug of maandag,vrijdag is koninginnedag dus dat moet ik nog horen.
Ik zie er weer tegen op en worstel met heel veel vragen,wat staat mij te wachten die onzekerheid je wordt er gek van.
Ik wilde het de kinderen besparen en had gehoopt op nog een paar onbezorgde jaren maar het tegendeel is hier,midden in de examen tijd slaat het noodlot voor de tweede keer toe het maakt me boos.
De eerste dagen dat ik het wist heb ik het heel ver weggestopt,was ik gewoon aan het werk,en kon ik steun bieden maar nu zit ik zelf midden in het gevoel van machteloosheid maar vooral verdriet.
Ik zoek veel op internet naar de behandeling die ik eventueel moet ondergaan,maar ben bang en weet eigenlijk niet of ik dat wel aankan ,en of ik dat wel wil............
Mijn vraag aan de internist was wordt ik er ziek van ,of kaal wel nee geen bijwerkingen valt alles mee en als ik de sites lees plukken haar verliezen de mensen nee worden niet kaal maar hier en daar een pluk haar op mijn hoofd is straks ook een triest gezicht toch, en sommige werden ook behoorlijk misselijk.
Misschien is het niet goed om hier nu al over in te gaan zitten en te lezen maar een mens wil van te voren weten wat er allemaal gaat gebeuren,maar voordat dit allemaal zover is moet er nog een beenmergpunctie gedaan worden ook zoiets........doodeng en iets met de nieren!!!! geen idee wat?
Na deze scans hoor ik 20 mei wat er verder moet gebeuren dus nog heel wat slapeloze nachten.
De kinderen vatten het ieder op zijn eigen manier op ,Jasper is gestresst snel aangebrand als er iets wordt gezegt,Bob is gelaten zit voor zijn eind examen ,lacht.......Veer is denk ik bang zij hangt aan Mart ,trekt haar eigen plan belt vriendinnen en gaat op pad.
Mart en ik kijken mekaar aan en dat zegt genoeg,zijn bang voor wat er komen gaat en voor de rest merk ik voor het eerst dat er mensen zijn die mij ontlopen,niet weten wat ze moeten zeggen maar ik begrijp dat goed ik blijf geloven in mijn leven en lach maar mijn verdriet zit heel hoog.
Ik hoop dat wat er ook mag gaan gebeuren God heel dicht bij mij mag zijn,maar ook bij mijn gezin die het op dit moment nog wel zwaarder hebben dan ik zelf.
Zondag in de kerk hadden we een prachtige jeugddienst en daar zongen we het volgende lied:
Je hoeft niet bang te zijn,
al gaat de storm tekeer,
leg maar gewoon je hand
in die van onze Heer.
Je hoeft niet bang te zijn,
als oorlog komt of pijn.
De Heer zal als een muur
rondom je leven zijn.
Je hoeft niet bang te zijn,
al gaan de lichten uit,
God is er en Hij blijft,
als jij je ogen sluit.
Er komt een onzekere tijd maar we gaan door,ondanks dit zit het leven nog vol mooie zaken om voor te vechten.
De foto die ik erop gezet heb vandaag is van Jap die de marathon van Rotterdam liep in 4uur 18 min. en dat voor de eerste keer apetrots zijn we op die kanjer die het ook even niet makkelijk heeft.
Lief dagboek ik schrijf gauw weer. liefs Marianne
Na een roerige week vol verdriet,en het waarom staat er weer een nieuwe week voor de deur met in gedachte de naderende onderzoeken.
Het is allemaal erg verwarrend,in de wetenschap dat de uitzaaiingen gegroeid zijn voel ik mij in de kracht van mijn leven!!!!!!
Het zet je leven weer op de kop,maar we gaan door ,heel makkelijk gezegt maar het moet.
Woensdag moet ik naar het ziekenhuis(volgende week) voor het toedienen van de nucleaire injectie en het laxeer middel ophalen en donderdag ga ik 4 uur de scan in.
Dat wordt weer afzien ,lichamelijk maar ook geestelijk .
En eventueel als ze donderdag niet genoeg plaatjes hebben moet ik vrijdag terug of maandag,vrijdag is koninginnedag dus dat moet ik nog horen.
Ik zie er weer tegen op en worstel met heel veel vragen,wat staat mij te wachten die onzekerheid je wordt er gek van.
Ik wilde het de kinderen besparen en had gehoopt op nog een paar onbezorgde jaren maar het tegendeel is hier,midden in de examen tijd slaat het noodlot voor de tweede keer toe het maakt me boos.
De eerste dagen dat ik het wist heb ik het heel ver weggestopt,was ik gewoon aan het werk,en kon ik steun bieden maar nu zit ik zelf midden in het gevoel van machteloosheid maar vooral verdriet.
Ik zoek veel op internet naar de behandeling die ik eventueel moet ondergaan,maar ben bang en weet eigenlijk niet of ik dat wel aankan ,en of ik dat wel wil............
Mijn vraag aan de internist was wordt ik er ziek van ,of kaal wel nee geen bijwerkingen valt alles mee en als ik de sites lees plukken haar verliezen de mensen nee worden niet kaal maar hier en daar een pluk haar op mijn hoofd is straks ook een triest gezicht toch, en sommige werden ook behoorlijk misselijk.
Misschien is het niet goed om hier nu al over in te gaan zitten en te lezen maar een mens wil van te voren weten wat er allemaal gaat gebeuren,maar voordat dit allemaal zover is moet er nog een beenmergpunctie gedaan worden ook zoiets........doodeng en iets met de nieren!!!! geen idee wat?
Na deze scans hoor ik 20 mei wat er verder moet gebeuren dus nog heel wat slapeloze nachten.
De kinderen vatten het ieder op zijn eigen manier op ,Jasper is gestresst snel aangebrand als er iets wordt gezegt,Bob is gelaten zit voor zijn eind examen ,lacht.......Veer is denk ik bang zij hangt aan Mart ,trekt haar eigen plan belt vriendinnen en gaat op pad.
Mart en ik kijken mekaar aan en dat zegt genoeg,zijn bang voor wat er komen gaat en voor de rest merk ik voor het eerst dat er mensen zijn die mij ontlopen,niet weten wat ze moeten zeggen maar ik begrijp dat goed ik blijf geloven in mijn leven en lach maar mijn verdriet zit heel hoog.
Ik hoop dat wat er ook mag gaan gebeuren God heel dicht bij mij mag zijn,maar ook bij mijn gezin die het op dit moment nog wel zwaarder hebben dan ik zelf.
Zondag in de kerk hadden we een prachtige jeugddienst en daar zongen we het volgende lied:
Je hoeft niet bang te zijn,
al gaat de storm tekeer,
leg maar gewoon je hand
in die van onze Heer.
Je hoeft niet bang te zijn,
als oorlog komt of pijn.
De Heer zal als een muur
rondom je leven zijn.
Je hoeft niet bang te zijn,
al gaan de lichten uit,
God is er en Hij blijft,
als jij je ogen sluit.
Er komt een onzekere tijd maar we gaan door,ondanks dit zit het leven nog vol mooie zaken om voor te vechten.
De foto die ik erop gezet heb vandaag is van Jap die de marathon van Rotterdam liep in 4uur 18 min. en dat voor de eerste keer apetrots zijn we op die kanjer die het ook even niet makkelijk heeft.
Lief dagboek ik schrijf gauw weer. liefs Marianne
maandag 12 april 2010
maandag 12 april 2010
Hallo allemaal,even berichten de uitslag van de laatste onderzoeken.
De uitslag is niet zo positief als verwacht,de uitzaaiingen in de lever zijn beiden met een halve cm. gegroeid en daarom ga ik de molen weer in.
Ik wacht nu op een oproep voor de sms scan dat is de scan die het vervelends voor mij is laxeren,laxeren ziek voelen ,waardeloos dus.
En daarna wordt ik besproken in een team van specialisten voor de radio therapie behandeling te ondergaan.
Maar dan moet eerst de sandostatine afgebouwd gaan worden,en moet ik mijzelf drie maal daags gaan prikken maar hoe of wat dat moet allemaal nog besproken worden.
Ik ben even op dit moment de weg kwijt,moet het allemaal even laten bezinken en hoop van de week alles goed te kunnen beschrijven liefs Marianne
De uitslag is niet zo positief als verwacht,de uitzaaiingen in de lever zijn beiden met een halve cm. gegroeid en daarom ga ik de molen weer in.
Ik wacht nu op een oproep voor de sms scan dat is de scan die het vervelends voor mij is laxeren,laxeren ziek voelen ,waardeloos dus.
En daarna wordt ik besproken in een team van specialisten voor de radio therapie behandeling te ondergaan.
Maar dan moet eerst de sandostatine afgebouwd gaan worden,en moet ik mijzelf drie maal daags gaan prikken maar hoe of wat dat moet allemaal nog besproken worden.
Ik ben even op dit moment de weg kwijt,moet het allemaal even laten bezinken en hoop van de week alles goed te kunnen beschrijven liefs Marianne
Abonneren op:
Posts (Atom)