donderdag 31 januari

Lief dagboek.

Een zware verdrietige week ligt er voor mij.

Of liever gezegt achter mij,na drie avonden te hebben gewerkt ben ik totaal afgebrokkelt,ik heb ontzettende last van mijn heup cq dijbeen althans in die regio van mijn been straalt een zeurende pijn die niet te beschrijven valt en zeker niet valt onder een spierpijn of zo iets dergelijks.

Vanmorgen na heel lang wikken en wegen de telefoon gepakt en het Erasmus mc opgebeld want alleen vandaag zit mijn internist op zijn werkplek,ik had gelukkig een aller vriendelijkst dametje aan de lijn ,ja mw.mulder de dr. heeft het heel druk en loopt al behoorlijk uit ik liet haar even haar verhaal doen voordat ik het mijne deed,maar ze hoorde toch wel aan mijn stem dat ik niet belde over een grote pukkel aan mijn kont en wel te verstaan heelllllllllleeeeeeeeeee dure KONT???????????

Wat zijn de klachten mw.Mulder,er zit in mijn kleine bekken een carcinoid en ik heb een week of twee misschien alweer drie weken een zeurende pijn in mijn linker heup/dijbeen.

Dat is heel duidelijk denk ik en ik maak mij ongelooflijk veel zorgen of dat met elkaar te maken heeft of dat het inderdaad overbelasting is van spieren dat hopen we maar weer want we gaan maar van het positieve uit (natuurlijk)!!!!!!!!!

Goed ik kreeg een afspraak telefonisch dat ik tussen 12.30-en13.00 uur gebeld zou worden maar iedereen voelt de bui alweer hangen tot op dit moment ben ik nog niet gebeld en dat zal ook wel niet meer gebeuren denk ik .

Dus morgen vroeg hangt deze dame aan de Erasmuslijn op zoek naar een verklaring hiervoor.

Ik hoor die Dr.W.W. de Herder laatst nog zeggen jij met zo'n ziektebeeld laat je niet afschepen door de assistentes maar laat je doorverbinden naar mij ,maar ja....morgen verder.

Er zijn van de week menig traantjes gevloeid om belangrijke keuzes in mijn leven te maken ,hoe verder op deze manier gaat dat niet lukken al wil ik nog zo graag mijn zieke lichaam zegt nu STOP maar mijn geest is de aanhouder maar gaat het verliezen.

Mijn hoofd is overvol van alle scenario's die je je maar kan bedenken,ik hoor vele opties maar ik moet zelf het juiste aanvaarden met de hulp van boven want op dit moment is het heel moeilijk om mijn hoofd boven water te houden om te blijven lachen,ja lachen door mijn tranen heen.

Ik heb dinsdag een heel fijn gesprek gehad in Sonneburgh met Leen ook daar vloeiden tranen de onmacht de liefde voor mijn werk ,de gezelligheid en de warmte van mijn collega's zo langzamerhand ga ik wel inzien dat ik daar de energie niet meer voor kan opbrengen ,ik heb vanmorgen naar de A.R.B.O unie gebeld om i.p.v. 11febr.een telefonische afspraak een bezoek te brengen aan de arts en mijn verhaal uitteleggen en te bespreken met haar hoe nu verder??????

Ik heb vanmiddag een lange wandeling gemaakt met Joep een theestop bij mijn schoonzus,zij had haar oppashond maar dat ging niet helemaal zonder kleer scheuren die twee hadden ineens de balen van mekaar wie is de baas was het..............natuurlijk Joep wat dacht Binke wel niet......

Wat ik las vandaag:

De aarde is leeg.

De bomen,ooit vol bloesems,

staan doods tegen een bittere hemel.

De stromen zijn bevroren.

Het hart heeft alle hoop verloren.

Maar zie:op de takkenverschijnen

nieuwe knoppen en ongemerkt

werkt zich een groen waas uit de grond.

De lente komt langzaam-maar ze

komt tenslotte terug.

Lief dagboek ik probeer de moed erin te houden ,positief te blijven maar er overheersen grote zorgen boven mijn voor iedereen zo goed uitziende jonge vrouw(zoals ik dat zo vaak hoor zeggen)

maar dat is dus de buiten kant maar van binnen zit de ellende.

Liefs tot de volgende keer Marianne

maandag 28 januari

Lief dagboek.

Vandaag verlang ik naar de zee,het strand,de golven het ruisen,de wind de mooie schelpen de vogels omdat ik mij daar gelukkig voel, weg van alles de vragen het verdriet ,de zorgen.

Gisteren avond al mijn energie weer gegeven aan Sonneburgh moe maar voldaan naar huis gegaan na drieenhalf uur therapeutisch werken,en wat koop ik daar vandaag voor moe en uitgeteld zijn ,me gewoon rot voelen ,als ik in de spiegel kijk zie ik een verdrietige vrouw die zoveel levenslust nog in zich heeft maar geremd wordt door zo'n klote ziekte............

Doe het dan rustig aan hoor ik iedereen denken ,ja natuurlijk ik ben de zestig nog net niet genaderd maar dat duurt hopelijk nog twintig jaar maar het voelt al wel zo ,niemand wil ik pijn doen met deze opmerking maar om even het extreme te stellen dat mijn leeftijd wel heel anders zou moeten aanvoelen als zestig.

Dat is voor mij de grootste straf (als ik dat zo mag zeggen) om niet meer te kunnen wat ik altijd gedaan heb,mijn werk met zoveel liefde en passie er zijn voor de mensen die hulp nodig hebben,ja voor drie uur gaat dat lukken maar meer zie ik het niet meer worden.

Morgen middag ga ik naar Sonneburgh en dan even om de tafel wat zaken bespreken van hoe nu verder???????JA,HOE.......................

Als ik alles kon veranderen

dan deed ik dat voor jou

Als ik de tijd terug kon draaien

dan deed ik dat voor jou

Als ik je ergens mee kon verlichten

dan deed ik dat voor jou

Als je me nodig mocht hebben

dan ben ik er voor jou

Je hoeft me maar te vragen

en ik zal er zijn

want wat ik wil zeggen

jouw verdriet doet mij ook pijn

STERKTE.

Lief dagboek ik wil niet klagen ,ik kan nog steeds lachen ik heb veel plezier in mijn gezin want ze zijn allemaal een beetje maf ,Bob is vandaag begonnen met zijn eerste bezoek aan de orthodontist heeft nu dus pijn in zijn mond,eet tussen zijn voortanden ziet er niet uit maar wel lachen met z'n allen,Jap is gewoon een beetje maf en Veer is vanavond weer naar aikido geweest ze vind het helemaal geweldig dus nu op pad voor zo'n wit pak ,we zien wel voor hoe lang.

Mart zit nu een of andere vragenlijst intevullen voor een medische keuring ,wat een vragen zeg

chauffeurs moeten eens in de vijf jaar gekeurd worden wat een lol.

Ik hoop dat ik morgen wat uitgerust ben en de wereld weer van een zonnige kant zie .

Lief dagboek tot ziens maar weer. liefs Marianne

zaterdag 26 januari

Lief dagboek.

Van de week ,twee maal drie en een half uur gewerkt,met heel veel passie.

Overdag mijn energie gedoseerd en sávonds er tegen aan kunnen maar met veel voldoening.

Ik ben wel aan de homopatische slaappillen geweldig ik slaap dus al een week als een zonnig roosje.

Het enige wat mij wel zorgen baart is een pijnlijke heup ,links een zeurende pijn ,branderig gevoel maar hopelijk is dat een overbelasting of zoiets.

Altijd van het positieve uitgaan maar dat heb ik al jaren gedaan en dat bleek niet altijd goed uittepakken ,maar goed het is weer weekend en daar geniet ik altijd van.

Vandaag eerst naar T.O.G.R. geweest Bob moest thuis spelen 7-1 gewonnen Bob had alleen niet lekker gespeeld kwam van het veld gelopen met een gezicht als een oorwurm..................

Maar de zon scheen dus wij moesten er hard om lachen,daarna wilden wij onze nieuwe toet door de wasstraat rijden want hij is licht grijs van kleur op dit moment i.p.v zwart maar daar hadden we nu nog gestaan daar was het mega druk dus.

Thuis een boterhammetje gaan eten en Veer liep nog steeds in nachtgewaad zij hield een pyamadag ook lekker oh ja en ze had ook nog een likdag...........tijdens iedere zoen kreeg ik ook een lik over mijn wang of over mijn neus.

Gisterenavond is Veer bij mij in bed gekropen de mannen waren voetballen en wij meisjes hadden het rijk alleen,samen kletsen over "meide dingen"hand in hand in slaap gevallen.

Mart heeft ze vannacht toen hij naar bed kwam overgelegd,en s'morgens snapt ze er niets van hoe ze dan weer in haar eigen bed ligt.

Veer is maandag naar een les aikido geweest en daar is deze foto gemaakt.

Ze vind het helemaal geweldig,kijken voor hoe lang en we hebben haar aangemeld voor gitaarles.

We hebben vanmiddag de laatste wintersport spullen gekocht behalve een paar zonnenbrillen daar zijn we nog niet voor geslaagd.

Vandaag las ik dit gedicht:

Ik weet dat als de spanning te groot wordt,

U er zult zijn.

Ik weet dat als het wachten te lang duurt,

U het gebed verhoort.

Ik weet dat in de stormen van mijn leven,

U mij vasthoudt.

Ik weet dat leven en dood-alles-U eeuwig

toebehoort.

We blijven vooral lachen maar ook loopt er soms een traan over onze wangen we maken veel plannen maar.............niet voor de toekomst maar..voor nu.

Morgenavond ga ik weer lekker werken naar mijn stekkie , Mart moet maandag heel vroeg weg en is waarschijnlijk niet vroeg thuis en ik kan het dus makkelijk zo oplossen.

Dus mijn plan is voor maandag de keuken soppen.

Lief dagboek tot ziens liefs Marianne.

dinsdag 22 januari.

Lief dagboek.
Dit zijn onze twee tortel duifjes 8 en 9 jaar oud en ze gaan echt met elkaar!!!!!!!
Giovannie heet hij en zijn vader komt uit costarica(als je het zo schrijft) ,hij heeft prachtig bruine ogen en is een kop kleiner als Veer maar dat mag de pret niet drukken.
Hij had een schattig ringetje gekocht voor haar met een klein hartje,heel lief zo lief kinderlijk.
Dit is voor het eerst dat wij dit meemaken oh nee Jap kwam een keer verliefd van een zomerkamp terug maar dat was gauw weer over.
Bob heeft nog nooit kriebels gehad geloof ik,maar weet ik niet zeker natuurlijk.
Wat een prachtig weer vandaag daar moet je normaal gesproken heel blij van worden maar de tranen zitten heeeeeeeel hooooog ik baal er zelf enorm van geef er ook niet aan toe,ik ben nu al vier keer met Joep wezen wandelen maar dat gevoel van innerlijke zieligheid blijft.
Gisteren mijn derde injectie gehad en ben weer drie uur in Sonneburgh geweest,het is wat betreft het virus weer rustig maar er zijn heel wat zwakke poppetjes ,de mensjes hebben echt een jasje uitgedaan.
De injectie was weer een van zeer pijnlijke aard,bloedde niet maar is enorm beurs nu ik kan er met recht niet recht op gaan zitten.
En mijn andere heup is een zeuderige ,vervelende pijn die uitstraalt naar mijn dijbeen,waar komt dat vandaan????????????uitzaaiingen vanuit de kleine bekken ,daar is waar ik verschrikkelijk bang voor ben maar dat weet ik pas als ik de scan weer doorgegaan ben.
Misschien zijn het enorme spierpijnen van het fietsen de laatste dagen met die storm dat zou het meest gunstigste geval zijn maar ja...........
Voor de rest voel ik mij afgewezen,niet meer een volledig mens ,uitgekotst,ik ben vanmorgen voor het eerst van mijn leven buiten dan als ik gewoon ziek was(wat vroeger erg weinig was,gelukkig) ben ik terug gegaan naar bed gewoon omdat ik overal de balen van had ,en misschien gaan die benen en billen dan wat sneller over.
Vanmiddag had ik een afspraak in Sonneburgh maar deze werd geannuleerd wegens drukte ,verzet naar volgende week dus ben ik in de ramen geklommen want die zagen er na die regen en storm buien van de afgelopen dagen niet meer uit.
Lekker even mijn slaapkemer onder handen genomen alle ramen en deuren wijd open lekker de frisse wind erdoor.
Vera is gisteren avond naar Aikido geweest dat is een verdedigings sport,vond ze erg leuk ben benieuwd hoe zich dat gaat ontwikkelen.
Morgen vroeg ga ik met Mart mee naar de kaakchirurg,hij heeft een ontsteking onder een kroon heel vervelend dus dat wordt snijden.
Hopelijk kan zijn kroon behouden blijven anders ontstaat er dus een probleem.
Nou ja ik ga mij op het eten storten want er moet weer getraind worden vanavond en gewerkt door de oudste zoon en Veer moet van de scouting gehaald worden,en Mart is niet vroeg.
Oke hopelijk het volgende bericht mijner zijds wat positiever...................
Lief dagboek tot ziens liefs Marianne.

vrijdag 18 januari

Hallo lief dagboek .

Ik begin met een mooi gedicht die ik via de mail van mijn bezorgde vader toegestuurd kreeg.

Lieve Marianne.

Als een boom

Maar een mens

zoals jij

zo prachtig van naam

zo prachtig van ziel

mens

zo oorspronkelijk

zo veelbetekenend

mens

die lacht en treurt

die juicht en kreunt

mens

als een boom

zo hartgrondig

wortelend

in de werkelijkheid.

dikke knuffel je vader.

Bedankt pa heel mooi,ik ben voor mijn vader ook niet altijd grijpbaar dat weet ik maar ik vecht.........

Deze week is voorbij gevlogen ,gisteren Wilfriede op de koffie geweest een collega uit Sonneburgh dat voelt heel fijn even alles weer doorgenomen,haar verhaal mijn verhaal hoe ik het zie om verder te gaan de wil is er maar de weg is heel lang .

Vanmorgen het Erasmus aan de telefoon gehad i.v.m. de sms scan van 5 maart,mijn vraag was moet ik voorlopig stoppen met de injecties???ik had de nucleaire afdeling gebeld en deze vraag voorgelegd oh,mw.dat is een goede,geen idee,even navragen.

Oke,even wachten mw,ja,u moet daar uw behandelend arts over bellen ,ja maar die zit maar een dag in de week op spreekuur nou ja ik werd doorverbonden naar de afdeling endocrinologie.

Mijn vraag voorgelegd,heeft u daar bericht over gehad dan,nee maar drie maanden geleden toen ik het zelfde onderzoek kreeg stond het op de papieren vermeld maar toen gebruikte ik deze injecties nog niet.

Oke ik ga het voor u navragen u hoort van mij als ze gestaakt moeten worden,nou hopen dat dat goed gaat.

Zometeen komt Veer thuis met haar vriendje,ja hoor geweldig we hebben een kado voor hem gekocht maar het moet allemaal stiekem want ze worden door de klasgenootjes geplaagd.

Ik probeer een foto te maken van ze die volgt dan wel.

Het is lekker weekend helaas regent het maar hopelijk gaat het weekend de zon weer schijnen.

We houden het rustig en hopelijk kan ik maandag weer naar Sonneburgh om wat te gaan klussen.

Lief dagboek tot ziens liefs Marianne.

dinsdag 15 januari.

Lief dagboek.
Wat zal het nu mooi geweest zijn op het strand,met zo'n ruwe storm een ruige zee kolkende witte schuimkoppen waanzinnig een soort zandstralen maar dan anders.
Op de fiets was het in ieder geval afzien vandaag,windje mee of tegen het was vreselijk koud en nat.
Vanmorgen bij collega Lenie op de koffie geweest was heel veel bijtekletsen,erg gezellig daarna op de wind naar huis geblazen,vanmiddag de kerkblaadjes opgehaald in de kerk,en gelijk maar even rond gebracht.
En toen met een bak thee op de bank,zitten kijken naar over mijn lijk,dat had Mart voor mij opgenomen zondagavond,en vanmiddag wilde ik het toch zien de nieuwsgierigheid trekt,hoe loopt het met die jonge mensen af..........................
Er komt heel veel herkenning in voor we hebben in ieder geval een ding gemeen we hebben allemaal kanker in welke vorm dan ook,en ook allemaal een kanker die niet meer te genezen is.......
Allemaal hebben ze ook de vraag hoe lang heb ik nog en hoe ga ik die tijd zo gunstig mogelijk plannen met zoveel mogelijk plezier met al mijn vrienden ,familie maar ook met de kinderen.
Dat is voor mij ook de grootste vraag,in hoeverre zie ik de kinderen opgroeien ,volwassen worden,op eigen benen staan,de wijde wereld intrekken,mij niet meer nodig hebben,daar krijgen wij allemaal geen antwoord op.
Ik had gisteren een shit dag,moe ontzettende hoofdpijn,een pijnlijke buik gewoon waardeloos vandaag gaat het weer lekker alleen en niet alleen voor mij maar voor heel veel mensen de zon moet lekker gaan schijnen het mag van mij best heel hard vriezen als de zon maar schijnt en de regen ophoudt.
Vandaag las ik dit gedicht:

In de stilte

In de stilte
kun je beter luisteren
naar het ritme
van je leven

verwonderd staan
en zijn
bij alles wat je
is gegeven

Lief dagboek tot gauw liefs Marianne.

zaterdag 12 januari.

Lief dagboek.
Het was vandaag een droge maar wel heel koude dag.
Vanmorgen schandalig lang uitgeslapen.
Daarna een enorme was weggewerkt,ik had het genoegen om alle voetbal tenu's van de zaalvoetbalclub te wassen,was ik erg mee vereerd.
Maar goed dan ben ik er ook weer een poosje vanaf.
Toen vanmiddag bij Jap wezen kijken,hij moest uit met het derde meedoen!!!!
In Smitshoek maar ohhhhhhhhhhhhh.jeeeeeeeeeee.het werd 8-0 dat was balen en het was er enorm koud om te staan kijken.
Jap had wel lekker gespeeld,maar ach er kan er maar een de winnaar zijn.
Van Bob was de wedstrijd afgelast,dus die ging wel even mee naar zijn broer kijken.
Thuis gekomen snel de kachel hoog en patatjes bakken,en nu staan de kaarsjes gezellig te flikkeren en brand het haardje.
Ik voel me heel goed vandaag kon dat maar voor heel lang duren dat geeft zo'n kick dan ben ik heel blij van binnen en heel gelukkig.
Volgende week probeer ik mijn aktiviteiten te doseren,dat moet ik echt leren dat kost mij heel veel moeite maar het moet......................
Ik heb vanavond twee mailtjes geschreven naar Ad en Anita is dat boeiend??????????ja,voor mij wel zij lagen tegenover mij in het ziekenhuis en hebben veel verdriet meegemaakt in die periode,Ad reageerde laatst op mijn blog dus vandaar even een reaktie terug.
Voor vandaag nog een overdenking:

Deze zware tijden
hebben me meer
dan vroeger doen
inzien hoe oneindig
rijk en mooi het
leven is en dat veel
dingen waar je je
zorgen om maakt,
totaal onbelangrijk
zijn.
Lief dagboek tot ziens.

vrijdag 11 januari.

Lief dagboek.
lieve iedereen dit is wat Mart vaak denkt...................en soms uitspreekt.
KRACHT.

Het is zwaar
maar waar
haal je toch de kracht vandaan
om door te gaan
de strijd tegen de tijd
je vechtlust en heel veel rust
elke dag
soms een lach
soms een traan
laat maar gaan
Ik bewonder je
bijzonder.

Onze plannen voor de toekomst liggen op zijn kont,hoe zo.......als je jong bent heb je de zaken op een rijtje van zo en zo gaan wij het doen ,hard werken ,als de kinderen groot zijn ga ik(marianne) leren om een wat andere invulling te geven aan mijn leven binnen Sonneburgh dat heb ik ook toen der tijd aangekaart met een functionerings gesprek maar zo zie je ,je kan nooit je leven plannen,soms zijn er andere plannen voor je gemaakt en probeer daar dan maar weer wat van te maken.
Ja ik weet het ik leef.........nog!!!!!!!!!!!! maar daarom is het des te moeilijker om hier een draai intevinden ,als er zoveel dingen zijn die je eigenlijk nog zo graag zou willen doen.
En ik weet dat ik al zoveel weer doe maar toch het voelt heel schrijnend om steeds te moeten ervaren dat je overal bij wat je doet geconfronteerd wordt met de ziekte die schuilt in je lijf.
Vanmorgen een fijn gesprek met mijn lieve vriendin collega aan de telefoon,Marian je blijft zo optimistisch altijd opgewekt ja dat ben ik.............
Gelukkig wel anders ziet het leven er voor iedereen in mijn omgeving erg zwart uit en ik blijf ondanks mijn grote zorgen en verdriet alles mooi wit zien.
Het weekend staat weer voor de deur en dat is voor mij altijd een feestje hoe dan ook,morgen gaan we bij allebei de jongens op het voetbal veld kijken en voor de rest zien we wel weer.
Van de week op zoek gegaan wanneer de opendagen zijn in Goes voor de vervolg opleiding van Jap,25 en 26 Januari dus dan gaan we weer eens kijken of we hem kunnen gaan aanmeldden
er hangt misschien toch nog een voordeel aan dat hij er een jaar later heen gaat er is een nieuwe opleiding gestart met een MBO en HBO opleiding in een pakket dat gaat zo de eerste twee jaar is MBO niveau met gedeelte vakken op HBO niveau en dan als dat goed gaat doorstromen op HBO niveau dan spaart hem dat twee jaar die opleiding duurt dan vijf jaar dat zou waanzinnig zijn .
Hij heeft er helemaal zin in,dus in maart moet hij weer zo'n selectie dag gaan doen als hij daarvoor uitgekozen wordt natuurlijk dat wordt weer even spannend.

Ik heb zelf nog een gedichtje uitgekozen :

Ondanks al z'n kwellingen
(...........................................)
is het leven spannend
en prachtig,vermakelijk
en kunstig en vertederend,
vol warmte en liefde,
en soms een gedicht en een
avontuur(........................)
en wat er ook na komt
(als dat al gebeurt),dit
leven krijgen we niet
meer terug.

Lief dagboek tot gauw liefs Marianne

maandag 7 januari.

Lief dagboek.
Ik ben vandaag in een zeer ernstige dip verwikkeld,met mezelf hoe ik mij telkens voel hoe mijn leven eruit ziet een gevecht met mijzelf waar ik niet inverwikkeld wil raken,ik wil blijven lachen en niet treuren niet achterom kijken maar vooruit!!!!!!!!!
Dat probeer ik ook,ik doe ook alles maar die moeheid is zo'n groot struikelblok dat het mij verstikt in een web waar ik naar mijn gevoel even niet meer uit komt.
Ik zou wel willen gooien met van alles en nog wat,willen schelden en tieren maar heeft dat zin ,neeeeeeeeeeee!
Ik had vandaag duizend en een dingen in mijn hoofd om te gaan doen maar een enkel iets heb ik gedaan,zelfs lezen had ik geen zin in.
Vanmorgen nog even met Sonneburgh kontakt gehad,ik was van plan om vanavond te gaan klussen dat geeft ook weer wat afleiding maar werd afgeraden i.v.m.een buikgriep die daar rond vliegt de helft van het personeel is besmet en het merendeel van de bewoners ook dus is het in mijn situatie beter om thuis te blijven.
Jammer ,volgende week weer hopelijk dan voel ik mij ook weer wat gezelliger.
Ik ben ook zo'n vreselijke muts gisteren heb ik naar dat programma zitten kijken over mijn lijk!!!!!!!!!!!!!!! belachelijk dat ik daar naar kijk maar het greep mij zo ontzettend aan dat ik daar ook de hele dag over aan het nadenken ben ,ik vroeg op een gegeven moment aan Mart zie ik er nou ook zo uit aan sommige mensen zag je ook helemaal niet dat ze ziek waren ,nou die keek mij een beetje wazig aan zo van moet ik daar nu echt antwoord opgeven waar kijk je eigenlijk naar ...........Ik voelde mij ook daar in dat programma lopen met mijn eigen verhaal,de begrafenis al geregeld ,ziek,maar..............wat een klote verhaal ben ik aan het schrijven zeg,walchelijk gewoon gelukkig ben ik mij daar wel bewust van.
Morgen weer vrolijk opstaan vol goede moed kom op zeg,morgen alle drie de kinderen weer naar school ,het gewone leven oppakken dat moet er gewoon gaan gebeuren.

HOOP.

Ik kan me niet een dag herinneren
Waarop ik niet blij was met het ochtendgloren.
Er zijn dagen geweest
waarop ik wist dat het zwaar zou worden,
maar ik ben nooit teruggedeinsd voor de dag.

door:Gloria Gaither.

Toepasselijk voor mij zo voelt het vaak nooit meer mij zelf zo voelen van op en top fitheid er is altijd wel wat.
Maar iedere dag ben ik er weer voor gegaan hoe dan ook.
Maar de moeheid is het grootste stuikelblok,want over je grenzen van moeheid heen gaan lukt dus niet.
Dat is wel een punt wat ik mee neem naar het eerst volgende ziekenhuis bezoek want ondanks de injecties blijft dat toch bestaan.
Ik moet 3 en 4 maart laxeren en 2 maal 24 uurs urine opvangen dat worden gezellige dagen, 5 maart krijg ik dan een nucleaire injectie ,6 en 7 maart ga ik weer door de octreotide scan die duren 3 a'4uur evt.10 en 11 maart beschikbaar blijven voor vervolg scans ,FEESIEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dus dat worden weer extra pakken toiletpapier aanschaffen wat verzachtende billenzalf ,de kinderen hebben alweer lol erom gelukkig maar want ik schijn nogal herrie te maken op het toilet,het zal wel.

Dit wens ik mijzelf:

Ik wens je wat licht
in momenten van zorgen
ik wens je wat hoop
en wat uitzicht op morgen
ik wens je wat zachtheid
als woorden te hard zijn
wat vreugde en vrede
als gedachten te zwart zijn
ik wens je Gods zegen
over de komende jaren
dat Hij je steeds in zijn liefde mag blijven
bewaren.

Senske de Moes.

Lief dagboek tot ziens,liefs Marianne.

donderdag 3 januari.

Lief dagboek.

Weer een paar nachten waardeloos geslapen,wat doe ik daar nu aan??????

Slaappillen,nou nee daar begin ik maar niet aan maar het breekt mij wel op.

Vanavond ga ik weer een paar uurtjes werken en dan kan ik daarna helemaal niet meer slapen dan is het helemaal zo'n feest.

Vanmorgen met Veer wezen winkelen,een skijas gekocht voor de naderende wintersport vakantie,hopelijk als alles goed mag gaan ,gaan wij in Februari naar Flachau.

Ik ga volgende week wel even kontakt opnemen met het ziekenhuis wanneer ik voor de verschillende onderzoeken moet komen.

En de ARBO arts moet ik om toestemming vragen of ik wel weg mag.

Trouwens van Sonneburgh moet ik ook nog toestemming krijgen.

Van de week de kerst rommel opgeruimd wat een zooi heeft een mens toch overhoop gehaald voor die dagen,maar het is wel altijd weer lekker opgeruimd en fris.

Volgende week de kinderen naar school ,dan begint het gewone leven weer,ik wil dan gaan proberen twee maal in de week te gaan werken ,kijken of dat gaat lukken.

lief dagboek tot ziens.Marianne.